More Than famous || Rozdział 29

 "But your heart gets bigger
As you try to figure out
What's it all about"

~.~

Taksówką wróciłam do mieszkania. Gdy byłam w windzie, uświadomiłam sobie, że Harry ma klucze. W duchu modliłam się, aby nie pojechał do siebie. Nie uśmiechało mi się spędzić całej nocy na wycieraczce. Gdy stanęłam przed drzwiami, chwyciłam za klamkę. Były zamknięte. Cholera! Nie dość, że jest około 22, mam rozładowany telefon, to jeszcze nie mam kluczy do własnego mieszkania. Nacisnęłam dzwonek, jednak wiedziałam, że to nie ma sensu. Skoro nikogo tam nie ma, to kto mi otworzy? Już miałam zamiar oprzeć się o ścianę i zjechać po niej na podłogę, gdy nagle usłyszałam dźwięk otwieranego zamka. Jednak Harry został.

-Długo Cię nie było. Dzwoniłem do Ciebie, ale nie odbierałaś. -zaczął mówić Harry. Na jego twarzy rysowało się zmartwienie.

-Przepraszam, komórka mi się rozładowała, a trochę zasiedziałam się z Beccy. -odpowiedziałam mu, wchodząc do środka mojego mieszkania.

-W porządku. A jak się ona czuje? -spytał Hazz. Aż dziwne, że jeszcze ani razu nie spytał na co jest chora.

-Nie najlepiej, ale jeszcze się trzyma. -wymusiłam się na słaby uśmiech. -Późno trochę. Przepraszam, że musiałeś tyle czekać. Nie pomyślałam o tym, że nie będę mieć potem kluczy.

-Nic się nie stało. I tak chciałem z Tobą porozmawiać. -zobaczyłam w jego oczach lekki strach. Ciekawiło mnie o czym chciał porozmawiać. Przez moją głowę nagle przeleciało wiele pozytywnych, jak i negatywnych scenariuszy.

-W porządku. Chodź do kuchni, muszę coś zjeść, bo zaraz mój organizm się wyłączy. -zażartowałam, a Harry zaśmiał się zaraz za mną. Pierwszy raz widziałam, że byliśmy sami i się śmiał z moich żartów. Zwykle się krzywił i jak sądzę, stwierdzał, że jestem żałosna.

-Jesteś głodny? -spytałam, wyjmując jedzenie z lodówki. Nie była pusta, bo w końcu Beccy była w mieszkaniu. Jedynie przez ostatnie dwa dni nie.

-Nie. Pozwoliłem sobie samemu wziąć jedzenie, mam nadzieję, że nie jesteś zła. -na prawdę zaczęłam się z niego śmiać. Sposób w jaki wypowiadał to zdanie, powodował, że miałam ochotę skakać ze szczęścia, a to było tylko zdanie o tym, że grzebał w mojej lodówce.

-Nie, wiesz, nienawidzę Cię za to. -powiedziałam sarkastycznie, a on spuścił głowę.

-I tak mnie nienawidzisz, więc to nic nie zmienia. -powiedział cicho, a ja spojrzałam się w jego stronę.

-Kto powiedział, że Cię nienawidzę? -zadałam mu pytanie i usiadłam przy stole.

-Mam takie wrażenie. W końcu po tym wszystkim nie dziwię Ci się. Sam siebie nienawidzę. -zaczął mało zrozumiale mi tłumaczyć.

-Za co siebie nienawidzisz? -zadałam mu kolejne pytanie i zaczęłam powoli pić moją gorącą herbatę.

-Za te wszystkie słowa, które powiedziałem w twoją stronę. Ja nawet Cię nie przeprosiłem. Okropnie się z tym czuję. -wyjaśnił, a ja lekko przygryzłam wargę. Nie wiedziałam, co powinnam mu odpowiedzieć. Owszem, bolało mnie to, że nie przeprosił, ale starałam się puścić to w niepamięć. Moje uczucia do niego ułatwiły mi to.

-Zapomniałam o tym. -skłamałam, a on delikatnie się do mnie uśmiechnął.

-Nawet jeśli zapomniałaś, to Cię przepraszam. Codziennie mnie gryzie sumienie i naprawdę żałuję tych słów. Nie chciałem ich powiedzieć. To przez emocje i tą głupią wazę. Nie chcę żebyś myślała, że jestem materialistą. Dostałem ją od mamy, dużo dla mnie znaczyła. -zaczął się tłumaczyć ze swojego zachowania.

-W porządku, nie musisz się tłumaczyć. -może i chciałam, aby mi powiedział coś więcej o sobie, ale wiedziałam, że to i tak nic nie zmieni, a czym mniej wiem, tym robię sobie mniejszą nadzieję.

-Lyn, ja nie chcę się z Tobą już więcej kłócić. Czy my... -zaczął niepewnie. -Czy my możemy się przyjaźnić? -spytał po chwili namysłu. Zaskoczył mnie tym pytaniem, ale również zadowolił. Przyjaźń. Przynajmniej tyle. Oczywiście, że chciałabym więcej, ale jak to mówią: bierz co dają.

-Tak, myślę, że możemy. -zgodziłam się na jego propozycję.

-Jest jeszcze jedna rzecz, o której chciałbym Ci powiedzieć. Ja często byłem dla Ciebie nie miły. Potrzebowałem wyładować swoją złość i padło na Ciebie. To przez przeszłość. Moi rodzice się rozwiedli. Tata zostawił mamę. Ona tak cierpiała przez niego. Widziałem jak płakała... To było straszne. Potem po x-factorze pojawili się haterzy. Ja jestem po prostu słaby. -opowiadał mi dobrze znaną mi historię, ale nie przerywałam mu. Chciałam usłyszeć te słowa z jego ust.

-Nie jesteś słaby. Moi rodzice też się rozwiedli. -powiedziałam bez namysłu. Pierwszy raz nie żałowałam, że powiedziałam kilka słów za dużo. Chciałam, aby mnie poznał. Nawet jeśli to nic nie zmieni.

-Na prawdę? -spytał zaskoczony. -Czy ja mogę Cię o coś się zapytać?

-Jasne. -zgodziłam się, choć w duchu bałam się, że zapyta o najgorsze.

-Czemu nie obchodzisz urodzin? -zadał pytanie, którego się nie spodziewałam. Wzięłam głęboki wdech i postanowiłam mu odpowiedzieć prawdziwie na to pytanie.

-Przez mojego tatę. On... -zaczęłam się lekko gubić w słowach. -Rodzice wyprawili mi urodziny, jak miałam 10 lat. Zaprosiłam wiele koleżanek z klasy. Miałam piękną, różową sukienkę. Było idealnie. Serpentyny na ścianach, kolorowe czapki na głowach. Tata wyszedł rano z domu. W sumie w tym dniu nie zwracałam uwagi, że go nie ma. Byłam zbyt podekscytowana urodzinami. Ale w końcu wrócił. Akurat miałam dmuchać świeczki na torcie. Przyszedł pijany. Zaczął krzyczeć na wszystkich. Mama próbowała go uspokoić, ale on za to ją uderzył. To było straszne. Zaczęłam wtedy krzyczeć i płakać. Wtedy on podszedł do mnie i uderzył mnie tak samo mocno, jak mamę i to na oczach moich wszystkich koleżanek. To był pierwszy raz, kiedy mnie uderzył. Teraz każde moje urodziny mi o tym przypominają. -kiedy mówiłam mu to, pozwoliłam, aby z moich oczu leciały łzy. O dziwo, nie przeszkadzało mi okazywanie słabości przy nim. Zaufałam mu. I to o wiele bardziej niż Niall'owi.

-Czy ty masz z nim teraz kontakt? -spytał niepewnie Harry.

-Nie. -od razu zaprzeczyłam. -On nie żyje. -dodałam po chwili.

-Tak mi przykro... -zaczął mówić Hazz, jednak mu przerwałam.

-Nie powinno. -poprawiłam go.

-Nie jest mi przykro z powodu, że umarł. Jest mi przykro z powodu, że Cię bił. Nie wyobrażam sobie, jak ojciec może podnosić rękę na własne dziecko. To straszne. -tak, miał rację, to straszne. Ale ja to nic. Beccy miała gorzej. To przez niego ona teraz może umrzeć. Przez niego jej dni są policzone. Podnieść rękę na dziecko to jedno. A zgwałcić dziecko to drugie. Nie dość, że Becks ma po tym traumę do końca życia, to jeszcze zostawił jej pamiątkę w postaci choroby, jaką jest HIV.

-Pamiętasz, jak zaczęłam mówić o wesołym miasteczku, a ty się wkurzyłeś? -zaczęłam kolejny temat, a Hazz pokiwał głową. -Kiedy zacząłeś głośniej mówić, przypominałeś mi go. Kiedyś poszłam ze znajomymi do wesołego miasteczka. Gdy on się o tym dowiedział, bardzo się wkurzył. On był alkoholikiem. Stwierdził, że wydałam pieniądze na głupoty, a mógł za to kupić kolejną butelkę szkockiej. Krzyczał i wyzywał mnie. Potem chciał mnie uderzyć, ale mój... -już chciałam powiedzieć „brat”, jednak w porę ugryzłam się w język. -Mój kuzyn odwrócił jego uwagę. -skłamałam częściowo.

-Lyn, ja przepraszam. Nie chciałem Cię zranić. Na prawdę nie chciałem. Nie miałem pojęcia, że twoja przeszłość jest aż tak pogmatwana. Moja historia w porównaniu do twojej to pikuś. -czułam w jego głosie żal i skruchę. On naprawdę zrozumiał swój błąd.

-Nie przepraszaj mnie za to więcej. Skąd miałeś wiedzieć? Już dawno puściłam to w niepamięć. Zresztą ja też powinnam Cię przeprosić. Też święta nie byłam. Przepraszam. -było mi głupio za to wszystko co zdarzyło się między nami. Kto by pomyślał, że będę mogła zaprzyjaźnić się z Harry'm?

-Mówiłem Ci już, żebyś mnie nie przepraszała. -słodko się do mnie uśmiechnął, ukazując swoje dołeczki w policzkach. Właśnie takiego Harr'ego uwielbiałam. Prawdziwego Harr'ego, którego pokochałam całym sercem,

-Myślałam, że mówiłeś to, bo Cię irytowałam. -przypomniałam sobie o sytuacji z przeszłości.

-Pff... ty mnie nadal irytujesz. -powiedział tym swoim olewającym tonem, którego naprawdę nigdy nie chciałam słyszeć. Czyli wracamy do punktu wyjścia? Przecież mieliśmy się przyjaźnić. Co z nim nie tak? Może zrobił to wszystko, aby wyciągnąć ze mnie wszystkie sekrety, a potem je wykorzystać?

-Jezu, żartuję tylko. -Hazz zaczął się śmiać, a ja odetchnęłam z ulgi. -Gdybyś tylko widziała swoją minę. Wyglądałaś, jakbyś dostała zawału, czy czegoś takiego. -zaczął się do mnie nabijać.

-Nienawidzę Cię Styles! -krzyknęłam, próbując udać obrażoną.

-A jeszcze kilka minut temu kiedy powiedziałem, że mnie nienawidzisz, zaprzeczyłaś. -zaczął mi wypominać, a ja tylko zrezygnowana opadłam na oparcie krzesła.

-Oh, zamknij się Styles. -jakoś spodobało mi się mówienie do niego po nazwisku. Czułam się, jakbym rozmawiała z dobrym kumplem. Trudno mi uwierzyć, że od teraz Harry jest moim przyjacielem.

-Nie ładnie tak mówić po nazwisku. Gdzie twoja kultura panno Bailey? -spytał się poważnym tonem, a ja się roześmiałam. Czułam się w tamtym momencie przy nim, jak przy Niall'u, kiedy spotkaliśmy się przy Tamizie i co chwila któreś z nas mówiło „mniej więcej”.

-A od kiedy pan Styles zwraca taką uwagę na kulturę? -starałam się brzmieć jak najbardziej dostojnie, jednak średnio mi to wychodziło. Harry razem ze mną zaczął się śmiać.

-Nie wiem. -wzruszył ramionami i ponownie zaczął się śmiać. -Kto by pomyślał, że to właśnie z Tobą się zaprzyjaźnię? -przestał się śmiać i posłał mi delikatny uśmiech.-A teraz powiesz mi co znaczy twój tatuaż? -zadał kolejne pytanie.

-Nie powiem. -szybko odpowiedziałam. To, że się przyjaźnimy, nie zmienia faktu, że powinnam mu powiedzieć o tym, co do niego czuję.

-Czemu? -zrobił smutną minę i maślane oczy. Niech on nie myśli, że to na mnie zadziała.

-To trochę prywatne. Może kiedyś Ci powiem. -lekko się do niego uśmiechnęłam, lecz on nic nie odpowiedział.

~.~

Krok po kroku. Tak właśnie wygląda mój plan. Udowodnię jej, że nie jestem bezuczuciowym dupkiem za jakiego mnie ma. Nie mogę jej od razu powiedzieć o wszystkim co do niej czuję. Pewnie by mnie wyśmiała i odepchnęła. Bo kto normalny najpierw ją rani, a potem wyznaje miłość? No właśnie - nikt. By się mnie jeszcze przestraszyła i uznała za psychopatę. Postanowiłem najpierw zacząć od przyjaźni. To naprawdę może nas do siebie zbliżyć. Mam coraz mniej czasu. Został niecały miesiąc do końca umowy. Mam miesiąc na to, aby się we mnie zakochała. Muszę działać, jednak również uważać na to co robię, czy mówię. Cieszę się, że zaufała mi. Ciekawe czy Niall też wie tak dużo, jak ja. Swoją drogą jej ojciec ma szczęście, że nie żyje, bo gdyby żył, nie darowałbym tego co jej zrobił.

-Niall wie o tym wszystkim co mi powiedziałaś? -spytałem bez namysłu, a Lyn podniosła na mnie wzrok.

-Nie. -zaprzeczyła. Z trudem powstrzymałem się od krzyknięcia głośnego „Jest!”. Czułem, że moje serce wywraca zwycięskie koziołki i staje na podium. Byłem od niego lepszy! Mi pierwszemu zaufała! Więc może jest jakaś nadzieje, że kiedyś odwzajemni moje uczucia?

 Kodaline - One Day

__________________
Hej :)
Przepraszam, że musieliście cały dzień czekać na rozdział. Ugh, jestem teraz zła na siebie... wczoraj zapomniałam ustawić na zaplanowane, a dzisiaj przez cały dzień nie miałam dostępu do komputera... Przepraszam.
Jeszcze trochę minie czasu zanim zanim wyznają sobie nawzajem uczucia... Na razie jest przyjaźń, chociaż tyle. Mam nadzieję, że na razie wam to wystarczy, bo ja, jak to ja nie wierzę w szczęśliwe zakończenia i miłość, więc podchodzę do tej sprawy trochę pesymistycznie, z tego powody Lyn ma taki, a nie inny charakter. Oczywiście, że kiedyś się ułoży, ale to dosłownie "kiedyś". :)
 Chciałabym, żeby statystyki komentowania się utrzymały, albo jeszcze wzrosły, choć narzekać teraz nie mogę.
Jak zwykle dużo komentarzy = rozdział w niedzielę, mało = w środę :)
Więc do następnego kochani <3