More Than famous || Rozdział 23

 "But if I kiss you will your mouth read this truth,
Darling how I miss you, strawberries taste how lips do"

~.~

Była to trochę niezręczna dla mnie sytuacja. Dziewczyny nie dopytywały się, jednak wiedziałam, że kiedyś i na to nadejdzie czas. Trochę wkurzało mnie to, że patrzą na Harr'ego z taką pogardą i tak jakby, chcą mnie oddalić od niego. Gdy Hazz próbował być bliżej mnie, one od razu ingerowały i wchodziły między nas. Kiedy Eleanor wpadła na pomysł, abym ja miała z nią pokój, to już była przesada. Zdaję sobie sprawę, że on nie odwzajemnia moich uczuć, ale wiem też, jak bardzo go potrzebuję. Tylko jego obecność, dotyk może sprawić u mnie wewnętrzny spokój. Potrzebowałam go i nie mogłam pozwolić, aby jeszcze to mi zabrały. Spanie w jednym łóżku to i tak mało, bo zdaję sobie sprawę z tego, że teraz nie będzie mnie przy nich przytulał, trzymał za rękę, czy całował. Na szczęście odezwałam się i postawiłam na swoim. Z drugiej strony trochę też mnie to dziwiło, że Harry jest dla mnie miły, pomimo że nie musi już, dziewczyny przecież wiedzą. Czyżby odłożył broń w walce? Ale czemu? Ja też odłożyłam, ale u mnie powodem tego były uczucia do niego, a u niego? Cóż, nie mam pojęcia. Na pewno to nie były uczucia do mnie.

Liam z Danielle wyszli na spacer, Zayn z Perrie też, tak samo jak Louis i Eleanor. W hotelu zostałam tylko ja, Niall, Alex i Harry. Oczywiście Perrie szepnęła na ucho Alex, aby trzymała Harr'ego z dala ode mnie. Alex na szczęście nie za bardzo się jej posłuchała. Była jedyną z nich, która nie miała nic przeciwko temu, aby Harry przy mnie był. Może dlatego, że ona zna lepiej od nich Styles'a? Przyjaźnią się. Pewnie z tego względu nie chce się wtrącać w nasze relacje.

-My z Alex idziemy na spacer. -odezwał się Niall, podczas gdy oglądaliśmy telewizję. Z jednej strony to dobrze, bo mogłam pobyć chwilę samemu z Harry'm, ale z drugiej nie wiedziałam co mam się spodziewać po Styles'ie. Jego nastrój i nastawienie do mnie często się zmienia, więc trudno ocenić, jak teraz się zachowa.

-To może my też się przejdziemy? -zaproponował mi Harry, co bardzo mi się spodobało.

-Jasne, czemu nie? -delikatnie się do niego uśmiechnęłam. Wiedziałam, że jak wyjdziemy, będziemy „bliżej” siebie, a właśnie tego chciałam.

-W takim razie chodźmy. -odwzajemnił mój uśmiech. Niall z Alex już wyszli. Chwyciłam swoją torebkę i wyszliśmy z apartamentu. Gdy tylko Harry zamknął drzwi, od razu złapał mnie za rękę. Podobało mi się to. Lubiłam, kiedy mnie trzyma za rękę. Niby taki mały gest, jednak dla mnie bardzo ważny. Wyszliśmy przed hotel. Było tam mnóstwo fanek i paparazzi. Od razu założyliśmy okulary przeciwsłoneczne, choć i tak w nich nas rozpoznają. Z trudem przecisnęliśmy się przez ten tłum. Harry po drodze dał kilka autografów fankom, co trochę spowolniło nasze dojście do centrum, ale nie mam mu tego za złe. Po kilku minutach spaceru doszliśmy do centrum miasta. Zauważyłam, że Harry za bardzo nie wie gdzie ma pójść.

-Umm... mówiłaś, że byłaś tutaj kilka razy, więc może wiesz, gdzie można dobrze i smacznie się najeść? -spytał niepewnie. Zauważyłam, że od rozmowy z dziewczynami utrzymuje między nami dystans. Nawet w sposób jaki mówi, potrafię wyczuć lekką niepewność, tak jakby bał się za dużo powiedzieć.

-Jasne, znam jedno takie miejsce. -odpowiedziałam o wiele pewniej, niż on zadał pytanie. Trochę mnie śmieszył taki niepewny Harry. To zupełnie do niego nie podobne. Wracając do naszego spaceru. Mogłam go zaprowadzić w każde miejsce w tym mieście nawet z zamkniętymi oczami. Mówię serio, wszędzie.

-To tu. -oznajmiłam, gdy stanęliśmy przed niewielką knajpką. Dopiero wtedy, gdy uświadomiłam sobie, jakie osoby mogę tu spotkać, zdałam sobie sprawę, że był to ogromny błąd. Mogłam tutaj przyjść, ale sama, a już na pewno nie z Harry'm. A teraz nie mam wyjścia. Musimy tam wejść. Harry otworzył drzwi i mnie w nich przepuścił. Zajęliśmy miejsce przy jednym z wolnych stolików. Od razu nerwowo się rozejrzałam, czy aby nie ma nikogo takiego. Na szczęście nie było, oprócz kelnerki, która pracuje tutaj od kilku ładnych lat i często niegdyś urządzałam sobie z nią pogawędki. Jest to młoda, około dwudziestoośmioletnia kobieta. Mam nadzieję, że mnie nie pozna. W końcu się trochę zmieniłam przez te dwa lata, nie wyglądam już jak nastolatka. Przynajmniej tak mi się wydaje.

-Dzień dobry, co podać? -podeszła do nas kelnerka o imieniu Clark, właśnie ta, której się obawiałam. Harry podał jej zamówienie, a ona przez chwilę się mi przyglądała. Chyba stało się to co zakładałam. Na szczęście nic nie powiedziała, tylko przyjaźnie się do mnie uśmiechnęłam. Odpowiedziałam jej delikatnym uśmiechem, po czym odeszła od naszego stolika. Całe szczęście, że przemilczała sytuację. Jestem niemalże pewna, że mnie poznała. Przecież tak się patrzyła...

-Dobrze znasz to miasto? -w końcu Harry przerwał krępującą ciszę między nami.

-Umm... -zaczęłam niepewnie. -Tak, myślę, że tak. -odpowiedziałam po chwili namysłu.

-Ile razy tutaj byłaś? -zadał kolejne pytanie. Wyczułam, że jego niepewność jest już mniejsza, jednak nadal potrafiłam ją wyłapać z jego głosu.

-Hmm... -zamyśliłam się. -Szczerze to nie wiem, nie liczyłam. Kiedyś miałam rodzinę w tym mieście i często tutaj bywałam. -powiedziałam prawie zgodnie z prawdą. Kłamstwem jest to, że powiedziałam „miałam”, bo teoretycznie nadal mam, choć w praktyce nie wiem, czy mogę nazwać ich rodziną. No może jedynie Angel... ona w końcu jest jeszcze mała i nie ma o niczym pojęcia.

-A teraz? -zadał dość dziwne pytanie.

-Co teraz? -nie zrozumiałam co miał na myśli.

-Nie masz już tutaj rodziny? -wytłumaczył mi swoją myśl.

-Umm... nie wiem, nie utrzymuje z nimi kontaktu. -odpowiedziałam, jak najbardziej zgodnie z prawdą.

-A twoi rodzice? Właściwie to z, której części stanów pochodzisz? -dopytywał. Całkowicie zbił mnie z tropu, gdy wspomniał o rodzicach. W gardle stanęła mi ogromna gula, która uniemożliwiała wypowiedzenia jakiegokolwiek słowa.

-Nowy Jork. -skłamałam i pominęłam odpowiedź na temat moich rodziców. Był to zbyt prywatny i drażliwy temat. Wystarczy, że widział, jak zareagowałam na jego życzenia urodzinowe.

-Lubię to miasto. -stwierdził, gdy usłyszał moją odpowiedź.

-Ja nie bardzo. -powiedziałam bezmyślnie.

-Czemu? -zdziwił się.

-Nie wiem, po prostu nie lubię. -odpowiedziałam. W duchu cieszyłam się, że nasza rozmowa jest aż tak spokojna i przyjemna. Jeszcze kilka miesięcy temu nie pomyślałabym, że będę mogła w taki sposób rozmawiać z Harry'm.

-A jest tutaj jakieś ciekawe miejsce? -Hazz zmienił temat.

-Jest wiele, ja najbardziej lubię, to znaczy lubiłam chodzić do millenium park. -odpowiedziałam mu. Z nazwą tego parku wróciło wiele wspomnień. Zrobiło mi się trochę smutno, ale nie mogłam dać pokazać tego po sobie.

-Pójdziemy tam zaraz? -usłyszałam w jego głosie nadzieję.

-Przecież jest już po 19, do tego miejsca trochę się idzie stąd, więc zanim byśmy tam doszli, a potem wrócili, już nawet nie wliczając pobytu w tym parku, będzie ciemno. -zauważyłam.

-No i co z tego? Przecież nie jesteśmy już dziećmi. No chyba, że boisz się ciemności. -uśmiechnął się do mnie w niezrozumiały dla mnie sposób. Nie był to ten chamski i ironiczny uśmiech, tylko raczej miły uśmiech.

-Nie, nie boje się. Myślałam tylko, że będziesz chciał wcześniej wrócić do hotelu. -wyjaśniłam mu.

-To idziemy? -spytał, nie odpowiadając na to, co powiedziałam, tak jakby wcale nie usłyszał.

-Jasne. -lekko się do niego uśmiechnęłam. Harry zapłacił i razem ze mną wyszedł z knajpki, trzymając moją dłoń. Czułam, że kelnerka Clark mierzyła nas wzrokiem. Nie ma opcji, żeby mnie nie poznała. No chyba, że patrzyła się na mnie tak, z powodu, że koło mnie siedział Harry, a nie z tego, że mnie poznała. Chciałabym, aby druga wersja była prawdziwa, ale wątpię. Mam nadzieję, że nie powie o moim przyjeździe nieodpowiednim osobom. Choć w sumie nawet gdyby powiedziała to co? Przecież oni i tak mają gdzieś co robię i gdzie jestem, więc na pewno by się nie zainteresowali tym, że jestem tak blisko nich. Po kilkunastu minutach spaceru, byliśmy w parku. Było już po 20, więc z minuty na minutę było coraz mniej ludzi. Nie przeszliśmy przez niego tylko, aby dojść do hotelu. Spacerowaliśmy jego uliczkami i to w zupełnie przeciwnych kierunkach do hotelu. Milczeliśmy, ale ta cisza nie była ani trochę krępująca, przynajmniej dla mnie. Potrzebowałam jego obecności, jego dotyku. Cały czas trzymał mnie za rękę, co bardzo mi się podobało, choć w głębi, chciałabym, aby mnie przytulił, nawet bardzo.

-Nie jest Ci zimno? -zatrzymaliśmy się przy dość krzywym pieniu drzewa, na który bez problemu moglibyśmy wejść. Jest to jedno z moich ulubionych miejsc w tym parku.

-Trochę. -odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Miałam na sobie jedynie cienką koszulę, więc nie dziwne, że mogło być mi zimno. Zauważyłam, jak Harry ściąga swoją bluzę. Wiedziałam co zamierza zrobić i już otwierałam buzię, aby zaprzeczyć, jednak on mnie ubiegł.

-Tylko nie mów, że nie potrzebujesz tej bluzy. Widzę, że się trzęsiesz z zimna. -powiedział, zakładając bluzę na moje ramiona. Z jego dłoni biło przyjemne ciepło, którego moje ciało tak bardzo potrzebowało. Myślałam, że Harry szybko się ode mnie odsunie, jednak on zatrzymał swoje dłonie, na moich barkach. Po chwili zamknął mnie w ciepłym uścisku. Mimowolnie się uśmiechnęłam. W końcu zrobił to, na co czekałam przez cały ten spacer.

-Cieplej? -spytał, szepcząc mi do ucha.

-Tak, dziękuję. -odpowiedziałam. Chciałabym, aby ta chwila trwała wiecznie. Harry był dla mnie taki miły, jak nigdy. Na prawdę trudno mi w to uwierzyć.

-Jesteś na mnie zła? -po chwili Harry zapytał mi dość nietypowe pytanie. Przecież nie miałam powodu do złości. W ostatnim czasie nic takiego mi nie zrobił.

-Za co miałabym być zła? -spytałam, wciąż próbując zrozumieć o co mu chodzi.

-Za to wszystko co powiedziałem. Ja... umm... -na chwilę się namyślił. -Nie to miałem na myśli. -dodał po kilku sekundach.

-W porządku. -odpowiedziałam mu, jednak wciąż liczyłam, że mnie przeprosi za to, co niegdyś powiedział. Ani wcześniej, ani teraz tego nie zrobił. Powiedział jedynie, że nie miał tego na myśli, jednak jego słowa nadal mnie bolą. I to już nie jest jego wina. To wina wspomnień.

Harry w odpowiedzi na moje „w porządku” rozluźnił uścisk. Stanął naprzeciwko mnie i spojrzał się na moją twarz. Po chwili przycisnął swoje usta do moich. Bez większego namysłu odwzajemniłam pocałunek. Czułam jakby czas się zatrzymał, a wokół nas nikogo nie było. Liczyliśmy się tylko my, on i ja. Nikt więcej. Jednak co dobre, zwykle szybko się kończy. W niewyobrażalnie szybkim czasie wokół nas pojawili się fotoreporterzy i oczywiście nie chcieli dać nam spokoju. Doskonale wiedziałam, że ten pocałunek jest dla „kamer”, jednak pozwoliłam mu na to. To już nie chodziło o tą umowę, ja po prostu tego potrzebowałam. I też nie chodziło o sam pocałunek, jako gest, tu chodziło o niego. Wiedziałam, że nikt inny nie potrafi wprowadzić mnie w stan euforii, jak i rozzłościć na maksa w ciągu ułamku sekundy. Moje uczucia do niego były dziwne, ale na pewno prawdziwe. Śmiało mogę powiedzieć, że kocham Harr'ego i jednocześnie nienawidzę. Gdy mnie całował, kochałam go. Gdy przez ten pocałunek obtoczyli nas reporterzy, nienawidziłam go. Nie mógł wybrać innego miejsca? No, ale przecież w hotelu by mnie nie pocałował, bo po co? Nic do mnie nie czuje, a tam nie ma kamer, więc nie ma ani jednego powodu, aby całował mnie w hotelu.

-Idziemy. -Harry zarządził za mnie. Złapał mnie za rękę i z ogromnym trudem uciekliśmy reporterom. Gdy już znaleźliśmy się w budynku, Hazz zaczął się śmiać. Wyglądał, jakby był chory psychicznie.

-Wszystko w porządku? -spytałam chłopaka, nie wiedząc o co chodzi. Równie dobrze mógł się śmiać ze mnie.

-Tak, tylko jeszcze nigdy nie uciekałem z żadną dziewczyną przed kamerami. -wytłumaczył mi, wciąż się śmiejąc.

-Ja nie kazałam Ci przecież uciekać. -zauważyłam. Gdy powiedział, że nigdy nie uciekał przed kamerami, poczułam się, jakby sugerował, że to ja wpadłam na ten pomysł.

-W sumie to ja chciałem uciekać. To przecież trochę dziwne, jak specjalnie wychodzimy, aby pobyć trochę w spokoju razem, bo teraz w hotelu z dziewczynami się tak nie da, i na zewnątrz znowu paparazzi nam przeszkadzają, nawet nie możemy się spokojnie całować, bo ktoś wyjeżdża z fleshem, mogliby nam dać trochę prywatności. -zaczął mi wszystko po kolei tłumaczyć, co jeszcze bardziej mnie zbiło z tropu. Myślałam, że właśnie dlatego ze mną wyszedł, aby media nas zobaczyły, a teraz mówi inaczej. Nie rozumiem...

-Umm... przecież chyba o to chodzi, żeby nas zobaczyli razem? -podzieliłam się z nim moją uwagą, a jego mina przybrała poważny wyraz twarzy, ten sam, który znałam od początku naszej znajomości.

-Taa... -odpowiedział niechętnie, swoim ironicznym tonem i nawet po otwarciu drzwi, nie przepuścił mnie w nich. Wszedł pierwszy, nie zważając, że uderzył mnie swoim barkiem i poszedł od razu do swojego pokoju. Nie zwrócił uwagi, że gdy przechodził przez salon, chłopaki zadawali mu pytania. Zignorował ich, a ja nie miałam pojęcia co było przyczyną jego nagłej zmiany nastroju. To dlatego, że powiedziałam o umowie? A może dlatego, że nie musi już udawać nikogo przy chłopakach i dziewczynach, więc jak tylko przekroczyliśmy próg windy i granicę oddzielająca nas od mediów, zdjął swoją lepszą maskę i pokazał swoje prawdzie, gorsze „ja”. Zdecydowanie wolałam, kiedy miał maskę „miły Harry Styles” niż „Harry dupek Styles z wysokim ego”.

 Ed Sheeran - Little Bird

_____________________

I chyba każdy domyślił się o co chodzi. No dobra, każdy oprócz Lyn, bo Lyn jest tak samo tępa jak ja i nie potrafi skojarzyć faktów. ;x  Gdyby siostra nie powiedziałaby mi, że za dwa dni będzie nowy rozdział na Look After You, prawdopodobnie zapomniałabym dodać tego rozdziału, bo wtedy przypomniałam sobie, że ja też muszę dodać. xD ok...

Mam pomysł na jedno parta, co wy na to? Ostatnio miałam dość ciekawy sen i jak zaczęłam tak rozkminiać to mi wyszła całkiem fajna historia, tylko za krótka, żeby powstało z niej dłuższe opowiadanie, więc stwierdziłam, że może napisze one shoot'a, w sumie to już kolejnego i pewnie też dodam na pingera, a tu tylko podam wam link.
dobra, nie zanudzam was xD

udanego weekendu <3 i może do niedzieli ;) <3