More Than famous || Rozdział 19

 "So baby hold on to my heart, oh
Need you to keep me from falling apart
I’ll always hold on
'Cause you make me strong"

 

 ~.~

-Czemu ja Cię wcześniej nie poznałam? -spytała z entuzjazmem Alex. Tak, w końcu się z nią spotkałam. Długo nie musiałam się nad tym zastanawiać. Trochę żałuję, że nie powiedziałam o tym Niall'owi, bo w końcu mogłabym mu pomóc, ale blondyn od ostatniego incydentu z Harry'm w jego garderobie utrzymuje dystans między nami. Kiedy widziałam się z nim, byliśmy w towarzystwie innych chłopaków, więc nie mogłam z nim porozmawiać o blondynce.

-Nie wiem. -wzruszyłam ramionami i cicho się zaśmiałam. Alex nie była aż taka zła, jak zakładałam. Odkąd dowiedziałam się o jej istnieniu, wpisałam ją do schematu „każda blondynka jest pusta i wredna”. Al była przyjaźnie nastawiona do mojej osoby. Z tego co zdążyłam wywnioskować jest szczęśliwa z powodu mojego związku z Harry'm.

-Jesteś pierwszą osobą, która tak samo bardzo jak ja kocha zakupy. Nawet moja siostra bliźniaczka nie jest tak w tym dobra jak ty. -blondynka zaśmiała się i zaczęła przeglądać kolejne sklepowe wieszaki.

-Szczerze jakoś wcześniej nie zauważyłam, że jestem zakupoholiczką. Ostatnio zazwyczaj chodzę na zakupy z Harry'm, a on za długo w galerii nie może przebywać. -wytłumaczyłam jej i tak samo jak ona, zabrałam się za przeglądanie ubrań.

-No tak, ta sława... -zauważyła.

-Raczej chodziło mi o to, że Harry szybko załatwia zakupy. Wchodzi do jednego sklepu, kupuje co potrzebuje i tak wyglądają jego zakupy. -opowiedziałam jej bardziej szczegółowo, a ona się zaśmiała.

-Na prawdę? -zaśmiała się, jednak po chwili uśmiech zszedł jej z twarzy. Stanęła w bezruchu i zaczęła wpatrywać się w jakąś nie za wysoką brunetkę. Była mniej więcej w naszym wieku.

-Coś się stało? -próbowałam dowiedzieć się o co chodzi.

-Nie cierpię suki. -powiedziała wkurzonym głosem, zabijając wzrokiem wcześniej wspomnianą dziewczynę.

-Czemu? -dopytywałam się. Może nie powinnam, ale cóż, ciekawość wzięła górę.

-Zniszczyła mi życie. -powiedziała nieco ciszej, gdy zobaczyła, że brunetka spojrzała się w naszą stronę. Posłała Alex chamski uśmiech zwycięzcy. O co chodzi?

-Może nie powinnam pytać i zrozumiem jeśli mi nie powiesz, ale w jaki sposób zniszczyła Ci życie. -spytałam się o to, nad czym się zastanawiałam.

-Wiem, że przyjaźnisz się z Niall'em, więc mogę Ci powiedzieć. W sumie to możesz nawet pomóc, jeśli rzeczywiście Horan jest twoim przyjacielem. -przeniosła swój wzrok na mnie. Zobaczyłam w nich lekki smutek i tęsknotę.

-Umm, jasne, że chcę mu pomóc. -odpowiedziałam bez większego zastanowienia. To było oczywiste, że chcę, aby Niall był szczęśliwy.

-Wiem, że wiesz wszystko od niego o tym co było między nami. Ja wiem, że nie jesteś naprawdę z Harry'm. Udawałam, że wiem, bo Harry mnie o to poprosił, chciał sprawdzić jak będziesz się zachowywała. Hazz twierdzi, że coś jest między Tobą, a Horan'em. Dlatego chciałam Cię poznać. Chcę tylko wiedzieć, jeśli powiesz tak, ja nie będę się wtrącać, po prostu powiedz prawdę. Łączy Cię z Niall'em coś więcej niż przyjaźń? -spytała Alex, a ja miałam ochotę poraz kolejny wybuchnąć śmiechem, jednak powaga dziewczyny mi nie pozwalała.

-Nie Alex. My się tylko i wyłącznie przyjaźnimy. Niall kocha Ciebie i nigdy nie przestanie. -odpowiedziałam jej i ciepło uśmiechnęłam się w jej stronę. Alex odetchnęła z ulgą. Widziałam, że ta odpowiedź ją ucieszyła.

-Dziękuję. -szepnęła i przymknęła na chwilę powieki. -Wiesz, ja nie chcę się wtrącać w twoje relacje z Harry'm, ale chciałabym wam pomóc. To widać, że coś między wami jest. Harry mi powiedział o tych awanturach i ogólnie o wszystkim. Nie bądź na niego zła za to, każdy potrzebuje się kiedyś komuś wygadać. -zaczęłam mówić blondynka, a ja byłam trochę zdziwiona. Przecież między nami nic nie ma.

-Nie rozumiem... co widać? Nas nic nie łączy. -odpowiedziałam jej niepewnie.

-Tylko tak Ci się wydaje. Może ty tego nie widzisz... Znam dobrze Harr'ego, to dobry chłopak. Może czasami sam nie wie czego chce, jak ma się zachować, ale on naprawdę nie rani Cię celowo. -zaczęła mi tłumaczyć, a ja tylko pokręciłam przecząco głową. Nic między nami nie ma.

-To jeszcze nic nie znaczy Alex. Harry mnie nie lubi, ja nie lubię Harr'ego i to się raczej nigdy nie zmieni. Może i nie rani mnie celowo, tak samo jak ja nie jestem dla niego celowo nie miła. To wychodzi samo. -od razu sprostowałam jej spostrzeżenia.

-No właśnie i o to chodzi. Od nienawiści do miłości. -uśmiechnęła się do mnie przyjaźnie, a ja zaśmiałam się na to co powiedziała.

-Miłości? -powtórzyłam, próbując powstrzymać śmiech. -Nie Alex, tu nie ma żadnej miłości. Oprócz nienawiści nie ma między nami żadnych uczuć. -wyjaśniłam jej ponownie. Ona chyba nie chciała tego zrozumieć.

-To jak wytłumaczysz tą jego zazdrość o Niall'a? Ciągle mi mówi, że przeszkadza mu to, że spędzasz z nim tak dużo czasu. Twierdzi, że on jest dla Ciebie ważniejszy. To jasne, że jest zazdrosny. A jak jest zazdrosny, to znaczy, że musi coś do Ciebie czuć i to nie jest nienawiść. -zaczęła gadać, a ja miałam ochotę zamknąć jej tą buzię. Może jeszcze powie, że Harry się o mnie martwi, czy coś podobnego?

-On nie jest zazdrosny. Po prostu boi się, że prawda o naszym „związku” wyjdzie na jaw. -próbowałam jej przetłumaczyć, lecz bez skutku.

-Ugh, ale wy jesteście uparci. Jestem pewna, że wasza znajomość nie skończy się na skończeniu się umowy. Będziecie jeszcze razem. Jesteście dla siebie stworzeni. -ponownie się zaśmiała. Była podobna do Niall'a i to nie tylko z niskiego wzrostu i koloru włosów, ale też i z charakteru. Oboje są optymistycznie nastawieni do życia i prawie zawsze są uśmiechnięci. Nie dziwię się, że byli razem. Mam nadzieję, że uda im się to naprawić.

-Skończy temat mnie i Harr'ego. -poprosiłam blondynkę. -Mogę się Ciebie o coś zapytać? -spytałam niepewnie.

-Jasne, pytaj o co tylko chcesz. -niemalże krzyknęła uradowana.

-Czy jest jakaś szansa, żebyś wróciła do Niall'a? Jemu naprawdę na tobie zależy, on nie wie co ma już zrobić. -spytałam w końcu. Może pomogę im jakoś? Nie widzę powodu, dla którego miałabym tego nie robić. Może na początku nie przepadałam za nią, ale tylko i wyłącznie dlatego, że nie wiedziałam co łączy ją z Harry'm, a moja wyobraźnia wymyśliła sobie wiele nieprawdziwych historii na temat ich relacji.

-Ohh... tylko czekałam aż o to zapytasz. Wiesz, że ten głupek ostatnio przyszedł do mojej pracy z ogromnym bukietem róż? Ale mnie nie było i zostawił je w studiu. To było takie słodkie, ale ten imbecyl zmienił numer i nie dał mi nowego, a nie miałam okazji poprosić Harr'ego o ten numer. -zaczęła mi opowiadać. W duchu uśmiechnęłam się. Czyli jest jeszcze jakaś nadzieja...

-Hmm... chcesz jego numer? -zaproponowałam, a ona prawie podskoczyła ze szczęścia.

-Na prawdę mogłabyś mi dać? -pytała z niedowierzania.

-Spokojnie to tylko numer. -powiedziałam i podyktowałam jej kilka cyferek.

-Na prawdę dziękuję, jej, ale co ja mu teraz powiem? -mówiła niezbyt zrozumiale. Była tak podekscytowana.

-Co komu powiesz? -nagle koło nas zjawił się Styles, który trzymał bukiet pięknych tulipanów w dłoni. Ciekawe dla kogo... I ciekawe co on tu do cholery robił? Przecież sam mówił, że ma spędzić cały dzień w studiu.

-Nie interesuj się Styles. -Alex lekko dźgnęła go w brzuch, a Hazz się zgiął i zaczął się śmiać. Na mnie pewnie by się wydarł...

-Nie pozwalaj sobie Craven. -pogroził jej palcem, jednak wiedziałam, że robi to dla żartów.

-A te kwiatki to dla kogo? Albo od kogo? -dopytywała Alex. Chwała jej za to, bo ja nie miałam odwagi zapytać się go o to. Pewnie gdybym się spytała o to, dostałabym odpowiedź „nie twoja sprawa”.

-To dla Lyn. -wyszczerzył się do blondynki i odwrócił w moją stronę. -Wszystkiego najlepszego skarbie. -nachylił się nade mną i musnął moje usta. Chyba chciał pogłębić pocałunek, jednak moje zdezorientowanie i złość nie pozwoliły mu na to. Szybko się od niego odsunęłam.

-Co jest Alice? -spytał zdziwionym głosem.

-Z jakiej to okazji? -spytałam, udając że nie wiem o co chodzi. Wgłębi duszy miałam nadzieję, że wcale nie chodzi mu o to, co ja miałam na myśl i może mamy jakąś rocznicę czy coś, cokolwiek, tylko nie to.

-No masz dzisiaj przecież urodziny. -wytłumaczył spokojnie. Czyli jednak chodziło o to... Ale skąd on wiedział? Nie mówiłam mu nic. Nikomu nie mówiłam daty moich urodzin, nawet Niall'owi.

-Skąd wiedziałeś? -próbowałam mówić spokojnym tonem, jednak wiedziałam, że wszystko się we mnie zbiera i zaraz wybuchnę.

-Odwołali nam nagrania i poszedłem do twojego mieszkania. Była tam jak zwykle Rebecca i powiedziała mi, że masz dzisiaj urodziny i, że znajdę Cię w galerii. -opowiedział mi, a ja tylko zacisnęłam mocno usta, aby nie zacząć krzyczeć.

-Nie obchodzę urodzin. -powiedziałam cicho i oddałam mu ten cholerny bukiet kolorowych tulipanów. Nie mogłam tam dłużej z nimi stać. Czułam, że oczy zaczynają mnie piec. To zdecydowanie nie jest najodpowiedniejszy moment na płacz. Jak najszybciej oddaliłam się od Harr'ego i Alex, którzy nie wiedzieli o co chodzi. Harry stał zdezorientowany, a Alex wolała moje imię. Nie reagowałam. Pewnie z boku ktoś pomyślał, że pokłóciłam się z Harry'm, choć wcale tak nie było. Możemy mieć kłopoty przez to, ale w tej chwili nie obchodziły mnie konsekwencje. Szybko znalazłam się za drzwiami damskiej toalety, w której na szczęście nikogo nie było. Zamknęłam się w jednej z kabin i zaczęłam cicho łkać. Czemu to wszystko musiało wrócić? Te wszystkie złe wspomnienia? Jedno słowo – urodziny. Jeden dzień – 11 czerwca. To było tak dawno temu, minęło kilka lat, a ja nadal czuję, jakby to było wczoraj. Pamiętam dźwięk tłuczonego szkła, krzyk przerażonych koleżanek, tort na podłodze, płacz mamy, Mike'a, który próbował mnie potem pocieszać. Pamiętam dosłownie wszystko. Czemu on to wszystko popsuł? Czemu zniszczył dzień, który jest dla wielu osób najlepszym dniem w roku.

-Lyn, jesteś tutaj? -dobiegł do mnie głos Alex. Chyba mnie szukali. -Hej, odezwij się! Wiem, że musisz tu być. Widziałam jak tu wchodziłaś. -blondynka nie dawała mi spokoju.

-Po prostu zostawcie mnie samą, proszę. -poprosiłam, starając się nie pokazać głosem, że płaczę.

-Co się stało? -czułam, że stoi tuż przy drzwiach od kabiny, w której byłam.

-Nie chcę o tym rozmawiać. Chcę być sama, dobrze? -poprosiłam kolejny raz, mając nadzieję, że odpuści.

-Dobrze. -zgodziła się. -Poczekam na Ciebie. -nie chciałam, żeby czekała, ale co mogłam zrobić? Poczułam, że kolejna dawka łez napływa do moich oczu. Potrzebowałam w tym momencie, aby ktoś mnie przytulił, powiedział, że wszystko będzie dobrze, że to już nie wróci, jednak to było niemożliwe. Tylko Natt mógł widzieć jak płaczę. Nie było go tutaj. Byłam sama. Sama w wielkim kręgu wspomnień, które mnie niszczą. Alex co kilka minut odzywała się, aby sprawdzić czy nic sobie nie zrobiłam. Martwiła się o mnie. Powiedziała, że Harry chciał tu wejść, ale jakaś staruszka nawyzywała go od zboczeńców z powodu, że chciał wejść do damskiej toalety. Delikatnie uśmiechnęłam się z tej sytuacji, wyobrażając sobie jak ta staruszka na niego krzyczy i nie daj Boże okłada go torebką. Jednak po chwili przypomniałam sobie, czemu tu siedzę i mój uśmiech, jak szybko się pojawił, tak szybko zniknął. Po kilkunastu minutach siedzeniu w łazience, mój humor nieco się poprawił. Przestałam płakać, więc właściwie nie miałam tam po co siedzieć. Tylko był jeden problem – czerwone oczy i rozmazany makijaż. Na szczęście miałam w torebce lusterko, chusteczki do demakijażu, jakiś korektor i tusz. Powinno wystarczyć. Szybko poprawiłam makijaż. Może nie był idealny, ale przynajmniej nie wyglądałam jak zombie. Niepewnie przekręciłam zamek i usłyszałam, jak Alex podnosi się z podłogi, na której siedziała. Gdy wyszła, stała przy drzwiach.

-No nareszcie, już myślałam, że coś sobie zrobiłaś. -mocno mnie przytuliła. Chyba nie zauważyła, że płakałam, jeśli tak, to bardzo dobrze.

-Harry nadal tam stoi? -spytałam, wskazując na drzwi główne od łazienki.

-Wydaje mi się, że tak. Przed chwilą pisał i pytał się co z Tobą. -odpowiedziała, a ja pokiwałam głową, dając jej do zrozumienia, że zrozumiałam. Niepewnym krokiem wyszłam z toalety. Harry stał pod drzwiami. Aż dziwne, że nie było koło niego ani jednej fanki. Gdy wyszłam, od razu podniósł na mnie wzrok. Miał zmartwiony wyraz twarzy.

-Alice, ja przepraszam, nie wiedziałem, że nie obchodzisz urodzin. Powinienem Cię o to najpierw zapytać... -zaczął się tłumaczyć. Nie spodziewałam się tego po nim. Na prawdę przeprosiny z jego strony były ostatnią rzeczą o jakiej mogłam pomyśleć.

-Nie, to ja przepraszam. Nie powinnam robić przy wszystkich sceny. Przeze mnie możemy mieć problemy... -coś we mnie pękło. To dziwne, bo normalnie cieszyłabym się, że Harry mnie przeprosił i jestem od niego lepsza, ale nie tym razem. Widząc jego minę, nie mogłam tak po prostu zostawić tej sytuacji. Właściwie to on nie wiedział, że nie obchodzę urodzin, chciał mi zrobić niespodziankę. Nie wiedział, że tak zareaguję, nie zrobił tego specjalnie. Chciał dobrze.

-Możemy już iść? -spytał po kilku sekundach krępującej ciszy. Ani ja, ani on nie wiedzieliśmy co powinniśmy powiedzieć. Była to dziwna sytuacja zarówno dla mnie, jak i dla niego. Szczerze, myślałam, że zaraz zacznie się dopytywać o co chodziło, czemu uciekłam. Nic takiego nie zrobił. Milczał i naprawdę byłam mu za to wdzięczna. Pokiwałam twierdząco głową, a Hazz złapał mnie za rękę.

-Do zobaczenia Alex. -pomachał jej, a ja powiedziałam jedynie ciche „cześć”. Byłam zmęczona tym dniem. Wyszliśmy z korytarza prowadzącego do łazienek i znaleźliśmy się w części handlowej, gdzie było dość sporo osób. Kątem oka zobaczyłam kilku mężczyzn z aparatami. Paparazzi.

-Zatrzymaj się. -powiedziałam do Harr'ego i kiedy to zrobił, stanęłam przed nim.

-O co chodzi? -spytał zdezorientowany. Przybliżyłam się do niego o kilka kroków.

-Paparazzi. -szepnęłam mu na ucho i po chwili musnęłam jego usta. Widziałam, że fotoreporterzy od razu wykorzystali ten moment i uwiecznili ten pocałunek na zdjęciu. Początkowo w planach miałam tylko muśnięcie jego warg, jednak jak zwykle musiało wyjść inaczej. Muśnięcie przerodziło się w namiętny pocałunek, którego w tym momencie potrzebowałam, jak niczego innego. Harry sprawił tym pocałunkiem, że zapomniałam o wszystkich złych rzeczach, które siedziały w mojej głowie. Poczułam to cholernie przyjemne ciepło, którego tak bardzo mi brakuje. Gdybym tylko mogła, zatrzymałabym ten moment na zawsze. Liczy się tylko on, nic więcej. Czułam się, jakby nic poza nami i tym pocałunkiem nie istniało, jakbyśmy byli sami. Było idealnie. Czy on zdaje sobie sprawę z tego co ze mną robi? Z tego, że dzięki niemu jestem szczęśliwa? Z tego, że z każdym dniem zakochuje się w nim bardziej? Tak, w końcu mogę coś przyznać. Czuję coś do Harr'ego i to nie jest nienawiść. Jeśli istnieje taki rodzaj miłości, którą czuje tylko jedna osoba, to tak, mogę nazwać to uczucie miłością.

 One Direction - Strong

_____________________________

hej :)

Pierwszy dzień egzaminów za mną. Historia może nie poszła mi jakoś rewelacyjnie, bo jak liczyłam mam około 75 %, ale jak na mnie to dobrze (nie cierpię tego przedmiotu). Polski o wiele lepiej.21/22  + nie wiem jak rozprawka, ale napisałam na całe wyznaczone miejsce, podałam dużo przykładów z literatury, sprawdziłam błędy, więc sądzę, że jest szansa na 10 pkt z rozprawki. Wgl pierwsze utwory, które mi się skojarzyły z tematem rozprawki to fanfiction najpierw After, potem Dark, ale nie napisałam o tym, bo by mi nie uznali xD Jeszcze żebym matmę i przyrodnicze na 85 % napisała to będzie dobrze, bo o angielski się nie boję. Heh, skromnie się przyznam, że ostatnio na dodatkowym pisałam próbną maturę i zdałabym ją w tym momencie lepiej niż moja 20 letnia siostra, która za tydzień pisze xD Jej, ale jakby się udało mieć takie wyniki jak mówię, to by było spełnienie moich marzeń.

Mam dla was chyba dobrą wiadomość. Skończyłam pisać już pierwszą część! Wyszło 33 rozdziały, prolog i epilog. Może, jak będziecie dobrze komentować (choć nie mogę teraz też bardzo narzekać), to będę dodawać rozdziały 3 razy tygodniowo tak np. niedziela, środa, piątek? Co wy na to? :)

Spadam powtarzać wzory do ukochanej fizyki ;x i biologi się uczyć. Trzymajcie kciuki! I powodzenia wszystkim, którzy piszą. Wgl piszcie w komentarzach jak wam poszło! :)

To do być może piątku! ;) <3