More Than famous || Rozdział 18

 
"Tell me I need to know,
where do you wanna go,
cuz if ya don't,
I'll take it slow,
make you lose control"

Niall nie odbierał, Harry pojechał, a ja nie miałam jak wrócić do domu. Czułam się ośmieszona. Ośmieszona przy Gemmie. Była świadkiem tego, jak Harry mnie traktuje. Właśnie widać, jak mu na mnie zależy. Taa... zależy.

-To co? Zostajesz na noc? -spytała jak zwykle uśmiechnięta Gemma.

-Taa, zostaję. Nie mam innego wyjścia. -odparłam niechętnie. Miałam dość tego dnia, Harr'ego i wszystkiego co jest z nim związane. Oglądałyśmy jakąś denną komedię romantyczną. Byłam zła, smutna i śpiąca. Już chciałam wstać z kanapy i skierować się w stronę pokoju gościnnego, gdy uświadomiłam sobie jedną istotną rzecz.

-Gemma, gdzie ty śpisz? -spytałam przysypiającą dziewczynę.

-W pokoju gościnnym. -odpowiedziała, głośno ziewając.

-Tu jest tylko jeden pokój gościnny? -spytałam z nadzieją, że zaprzeczy.

-Z tego co mi wiadomo to tak. -a jednak potwierdziła moje obawy...

-To super... kanapa też może być wygodna. -powiedziałam sarkastycznie i sama z siebie się zaśmiałam.

-Przecież możesz spać w sypialni Harr'ego. -stwierdziła Gemma.

-Jak on wróci, to gdzie będzie spał? -zauważyłam słuszny fakt. Styles jest niby taki bogaty, ale mieszkanie ma skromne.

-No z Tobą. Przecież ma dwuosobowe łóżko. Jesteście razem już od jakiś czterech miesięcy, więc nie widzę powodu, abyście nie mogli razem spać. Przecież i tak nie takie rzeczy robiliście. -stwierdziła niebiesko włosa i przeniosła swój wzrok na mnie.

-Umm... nie Gemma, jeśli chodzi Ci o to, czy kochałam się z Harry'm, to nie, nie robiliśmy tego. -powiedziałam zawstydzona jej podejrzeniami.

-Nie możliwe! -prawie krzyknęła. Była zdziwiona. Szeroko otworzyła usta ze zdziwienia. -To nie możliwe, że jesteście tak długo i ani razu się nie przespaliście.

-A jednak. -odpowiedziałam z pewnego rodzaju satysfakcją.

-Ale przecież to jest Harry! -powiedziała jeszcze głośniej.

-I co w związku z tym? Sugerujesz, że szybko ląduje w łóżku z dziewczynami? -podniosłam lekko jedną brew.

-Tak, właśnie tak. Znaczy nie, nie chodzi mi o to, że często to robi. Po prostu jak ma dziewczynę, to nie realne, że przez cztery miesiące trzyma się od niej z daleka. -zaczęła mi wszystko po kolei tłumaczyć, a ja się zaśmiałam. Nie z niego, tylko z siebie, ze swojej głupoty.

-Ok, nie musisz mi tego tłumaczyć. Idę spać. -wstałam z kanapy i skierowałam się do pokoju Styles'a. Taa, nie miałam pidżamy. Nie zamierzałam spać w bieliźnie, w razie, gdyby wrócił. Dlatego też, zdjęłam jedynie szpilki i w spodniach i koszuli położyłam się do łóżka. Zaczęłam rozmyślać nad słowami Gemmy. Ciekawe ile dziewczyn miał przede mną. Choć ja nie jestem jego dziewczyną i poprzednie też nie były. Ciekawe czy z tymi wszystkimi jego „dziewczynami” sypiał. Z tego co powiedziała jego siostra, wynikało, że tak. Przecież sam powiedział, że nie miał na poważnie dziewczyny, a skoro Gemma mówiła, że spał z każdą, z którą był, to na pewno były to dziewczyny z umowy, bądź przypadkowe dziwki. A może ta Alex? Skoro są tak blisko, to może coś jest między nimi? Jeśli się spotykają, to pewnie sypiają ze sobą. Może ona nie chce wrócić do Niall'a, ponieważ ukrywa się z Harry'm? Ugh, jeśli tak, to jest największą suką na świecie. Przez nią najwspanialszy chłopak na świecie cierpi, a ona zabawia się ze Styles'em. Myślenie jest męczące. Zdecydowanie za dużo tego wieczora rozmyślałam. Doprowadziło to do tego, że sama nie wiem kiedy usnęłam.

***

-Co ty tu do cholery robisz? -wyrwał mnie ze snu dobrze mi znany, zachrypnięty i oschły głos.

-Umm... -podniosłam delikatnie powieki, przypominając sobie gdzie jestem. Zorientowałam się, że jestem w sypialni Harr'ego, on stoi nade mną i w dodatku jest wkurzony.

-Nikt nie może wchodzić tutaj bez mojego pozwolenia! -wydarł się w moją stronę. -A ty szczególnie! -wskazał na mnie palcem.

-Przepraszam. -powiedziałam wciąż zaspanym głosem. -Nie miałam, jak wrócić do domu. Gemma zajęła pokój gościnny, a ja nie miałam, gdzie spać. Gdybym została na kanapie twoja siostra by coś podejrzewała, dlatego przyszłam tutaj. -powiedziałam niepewnie bojąc się jego odpowiedzi. Jeszcze mi teraz kłótni z nim brakowało... Poza tym Gemma mogła usłyszeć.

-Ok, nigdy więcej tak nie rób. -powiedział wciąż oschłym tonem.

-Nigdy więcej nie stawiaj mnie w takiej sytuację. -długo nie byłam mu dłużna. Dawno nie dogryzałam mu, szczerze brakowało mi tego, ale mogło to grozić awanturą.

-Za 10 minut masz być gotowa, odwiozę Cię do domu. -powiedział niemiłym głosem i zostawił mnie samą w pokoju. Poszłam do łazienki i trochę się ogarnęłam. Doprowadziłam włosy do porządku i poprawiłam makijaż. Chwilę potem zeszłam na dół gdzie czekał już na mnie Harry. Nie miałam okazji pożegnać się z Gemmą, ponieważ spała.

-Jeśli jeszcze raz wejdziesz tam bez mojego pozwolenia to... -zaczął w samochodzie Harry, lecz przerwałam mu.

-To co? Uderzysz mnie? -spytałam ironicznie.

-Po prostu tam nie wchodź. -chyba chciał już skończyć dyskusję.

-Gdybyś nie zostawił mnie wczoraj, nie miałabym potrzeby tam wejść. -powtórzyłam to ponownie.

-Może miałem ważniejsze sprawy niż zajmowanie się twoją osobą? -wypalił bez namysłu. To zabolało. Nie wiem czemu. Po prostu zabolało. Świadomość, że ona jest ważniejsza dla niego niż ja, dobijała mnie. Czułam się, jakby tym zdaniem wbijał we mnie milion szpilek. Czy to zazdrość? Coraz bardziej zaczynam wierzyć, że jestem o niego zazdrosna. Ale niby z jakiego powodu miałabym być zazdrosna. „Bo ona jest dla niego ważniejsza.” - podpowiada mi moja podświadomość.

-Nie chcę się z Tobą kłócić. -powiedział Harry, gdy dojechaliśmy pod moje mieszkanie.

-Jakbyś nie zauważył, to ty teraz zacząłeś tą awanturę. -uświadomiłam mu istotny fakt.

-Ok, dobra, przepraszam. -powiedział dziwnym jak na niego tonem.

-Nie oczekuję od Ciebie przeprosin. -stwierdziłam, choć w głębi chciałam, aby to zrobił. -Po prostu nie czepiaj się mnie o wszystko. -powiedziałam spokojnie, próbując uniknąć kolejnej sprzeczki.

-Nie będę się Ciebie czepiał, jeśli ty też nie będziesz tego robiła. -zgodził się na moją prośbę pod warunkiem. Jest to do wykonania, tylko on musi być miły. Inaczej nie będę mogła nie zwracać uwagi na to co robi, czy mówi.

***
Wolny dzień. To o czym marzyłam dawno. I to nie tylko wolny dzień od pracy, ale też od udawania. Beccy, gdzieś wyszła, pewnie do pracy, więc dzisiaj też nie muszę jej okłamywać. Za oknem świeciło słońce, w końcu to już czerwiec. Zero oznak deszczu – wspaniale. Ubrałam się w szare dresy i luźny top. Włosy związałam w kitkę. Miałam dobry humor, czyli coś co ostatnio rzadko się u mnie pojawia. Stwierdziłam, że mam ochotę pobiegać. W końcu robi się coraz cieplej, więc trzeba trzymać formę, choć i tak staram się codziennie wieczorami ćwiczyć. Założyłam na stopy nike'i free 4.0, tak te same, które miał Styles. Ugh... nawet buty muszę mi się z nim kojarzyć. Ale dzisiaj miałam o nim nie myśleć, dzień wolny od niego. Trochę trudno było biegnąć zatłoczonym chodnikiem, dlatego zaczęłam biegnąć dopiero, gdy znalazłam się w parku. Pogoda, jak już wspomniałam wcześniej, była idealna. Słońce świeciło, zero wiatru, cudownie. Mogłabym tak rozkoszować się dzisiejszą pogodą dalej gdyby coś, a raczej ktoś nie wpadł na mnie, a ja nie wylądowałabym, na ziemi i nie walnęłabym się mocno w rękę.

-Lyn, ja nie chciałem, to niechcący, nie zauważyłem Cię. -słyszałam niewyraźnie głos Harr'ego. Musiałam się walnąć mocno w głowę, aby słyszeć jego głos. -Mam nadzieję, że nic Ci nie jest. -nadal słyszałam jego głos. Delikatnie podniosłam głowę i zobaczyłam jego zmartwioną twarz, a obok jakąś blondynkę, która się do mnie przyjaźnie uśmiechała. Chyba jednak nie zwariowałam. A miał być dzień bez Harr'ego... Rzeczywiście wspaniały dzień... I jeszcze ta dziewczyna...

-Może byś jej ciołku pomógł wstać. -odezwała się blondynka do Harr'ego, który przeniósł swój wzrok na nią. -No podaj jej rękę, czy coś. -podsumowała mu jakieś pomysły.

-Umm.. tak, jasne, już. -mówił zakłopotanym głosem i podał mi rękę. Niepewnie za nią złapałam i już po chwili stałam na równych nogach. -Wszystko w porządku? -spytał wciąż zmartwiony, to do niego nie podobne.

-Uhm, ręka mnie trochę boli. -powiedziałam niepewnie, nie wiedząc jakiej reakcji mam się spodziewać.

-Przepraszam, nie zrobiłem tego specjalnie. -znowu zaczął się tłumaczyć.

-W porządku Harry, to nic takiego. -uśmiechnęłam się lekko, aby uwierzył, że jest dobrze.

-Hazz, może byś nas przedstawił? -odezwała się blondynka, o której obecności całkowicie zapomniałam.

-Umm, jasne. Alex, to jest Lyn, moja uhm... dziewczyna. -powiedział niepewnie i wskazał na mnie dłonią. Widziałam, że się stresował, ale czym? -Lyn, to jest Alex, moja koleżanka. -wskazał dłonią na blondynkę, która miło się do mnie uśmiechnęła. A więc to jest ta słynna Alex. Była śliczna i urocza. Nie dziwię się, że Niall jest w niej zakochany i, że jest ważniejsza dla Harr'ego niż ja. Jest ode mnie po prostu lepsza i tyle w temacie.

-Miło mi Cię poznać Lyn. Harry mi dużo o Tobie opowiadał. Na prawdę chciałam Cię poznać. Jesteś jeszcze ładniejsza, niż wyobrażałam sobie z opowiadań Styles'a. -zaczęła mówił Alex. Z jednej strony było mi miło, ale nadal czułam zazdrość o jej osobę. -Może kiedyś, gdzieś wyskoczymy? -nagle zaproponowała mi wspólne wyjście, co mnie trochę zdziwiło.

-Uhm, jasne, czemu nie? Tylko na razie nie mam za bardzo czasu, nagrania, wywiady, sesje, rozumiesz prawda? -próbowałam znaleźć dobrą wymówkę, aby z nią nie iść. Była miła, jednak czułam zagrożenie z jej strony. To głupie, ale jestem zazdrosna. Przecież mnie nic nie łączy z Harry'm, a jednak jestem zazdrosna. Nie logiczne.

-No tak i w dodatku jeszcze randki z Harry'm. Doskonale Cię rozumiem, też kiedyś miałam dużo rzeczy na głowie, praca, studia i Nia... zresztą nieważne. Jak będziesz miała czas, to daj znać. Harry ma mój numer, więc może Ci podać. -puściła do mnie oczko i uśmiechnęła się. Zaczęła mówić o Niall'u, jednak niestety w porę ugryzła się w język. Ugh, a chciałam się czegoś dowiedzieć na jego temat. Może jednak powinnam się z nią spotkać i wyciągnąć z niej coś na temat jej relacji z Horan'em? Tak bardzo chcę pomóc temu wiecznie głodnemu blondynowi.

-Wiesz, jedną randkę z Harry'm mogę poświęcić na spotkanie z Tobą. -odwzajemniłam jej uśmiech. Spotkanie z nią może wyglądać ciekawie.

-To świetnie. -dziewczyna klasnęła w dłonie. -Pewnie chcecie teraz zostać sami. To ja już nie będę wam przeszkadzać. Hazz, zadzwoń, jak będziesz coś wiedział. Miło było Cię poznać Lyn, do zobaczenia. -puściła oczko Styles'owi, a mi delikatnie pomachała, po czym zostawiła nas samych. Ciekawe co Harry ma wiedzieć. To jest oczywiste, że mi nie powie.

-Polubiła Cię. -podsumował Harry, gdy zostaliśmy sami.

-Super. -odpowiedziałam ironicznie.

-Nie lubisz Alex? -spytał podejrzliwie.

-Lubię ją, tylko... zresztą nieważne. Dzisiaj mam wolny dzień i zamierzałam go spędzić bez Ciebie, ale oczywiście musi być inaczej. -mówiłam coraz bardziej wkurzona. Sama nie wiem co było powodem mojej złości, czy Styles, czy Alex, czy tak po prostu bez powodu.

-I kto tu teraz zaczyna awanturę? -powiedział Styles, a ja tylko wzruszyłam ramionami. -Wiesz co teraz powinienem zrobić? -spytał, podnosząc jedną brew.

-Nawrzeszczeć na mnie? -spytałam retorycznie. Przecież to było jasne, że skoro ja jestem dla niego nie miła, to on powinien zachować się tak samo, albo i jeszcze gorzej. Zawsze tak jest, więc po co się pyta?

-Nie, pocałować Cię. -poprawił moją odpowiedź, podnosząc swoje kąciki ust do góry.

-Czemu niby? -spytałam, nie wiedząc o co mu chodzi. Przecież to było nielogiczne.

-Wiesz, że dużo osób się nam przygląda. Więc... co powiesz na krótki pocałunek, na zakończenie kłótni? -podniósł jedną brew do góry i przybrał ten dobrze znany mi uśmiech zwycięzcy. Zrezygnowana wypuściłam powietrze z płuc i poczułam, jak Harry obejmuje mnie w talii. Jedną dłonią nadal mnie trzymał, a drugą delikatnie pogładził po policzku. Po chwili złączył nasze usta w pocałunku. Miał być krótki, ale trochę się przedłużył. Tak to już jest, że gdy mnie pocałuje, jego usta działają na mnie, jak magnes i to bardzo silny. Nie mogę się od niego odkleić. Ciekawe czy on czuje coś podobnego? W końcu sam też nie kończy tego pocałunku tak szybko... Pocałunek mógłby trwać dłużej, gdyby nie to, że oboje potrzebowaliśmy powietrza, przynajmniej ja potrzebowałam. Odsunęłam się od niego na kilka centymetrów i automatycznie spojrzałam się w jego oczy. Zauważyłam w nich smutek, żal i niedosyt. Czy to możliwe, że był smutny z powodu, że skończyłam pocałunek? Nie zastanawiając się dłużej, tym razem ja złączyłam nasze usta w pocałunku. Czułam, że podoba mu się to. Nawet bardzo podoba.

The xx - Do You Mind?

_________________________________

hej :)

I jak rozdział? Skromnie muszę przyznać, że mi najbardziej podoba mi się jego zakończenie. ^^ A teraz chciałabym wszystkim osobom, które skomentowały poprzedni rozdział bardzo podziękować. <3 Nawet nie wiecie jaką radość mi sprawiliście. ^^ To cudowne, że mam tak wspaniałych i kochanych czytelników. Podnieśliście mnie na duchu i zmotywowaliście, aby się nie poddawać i iść dalej.<3 Dziękuję <3 Jesteście kochani <3 wszyscy bez wyjątku <3 Cieszę się, że mam tutaj takich wspaniałych, kochanych Nialler'ków <3 kurczę, takich kilku osobistych Niall'ów ^^ Sama sobie zazdroszczę :D  Cieszę się, że mogę na Was liczyć <3 aż brak słów i nie wiem w jaki sposób mogłabym wam podziękować. Stwierdziłam, że dam wam kolejną zapowiedź nowego opowiadania. Więc zapraszam do oglądania i niżej zaraz coś napiszę jeszcze. :)

Jak widzicie ten zwiastun jest zupełnie inny od poprzedniego. Łączy ich tylko opowiadanie, bohaterowie i fabuła. Zaskoczeni? Tamten taki delikatny, a ten... cóż, na pewno nie delikatny. SAIL to jedna z moich ulubionych piosenek i już dawno chciałam ją włożyć do jakiegoś zwiastuna, aż w końcu włożyłam do swojego. Mam nadzieję, że wam się podoba. Na tym kończę tą notkę. Żegnam Was w jakże mokry poniedziałek. ^^ <3

P.S W środę, czwartek i piątek piszę testy. Kto będzie za mnie trzymał kciuki? :) <3