More Than famous || Rozdział 17

 "Fate is coming, that I know
Time is running, got to go
Fate is coming, that I know
Let it go"

~.~

Wyszliśmy na zewnątrz. Zbyt późno ugryzłem się w język. Ponownie powiedziałem zbyt dużo słów, które nie powinny być skierowane do tej dziewczyny. Może i prowadziłem w tej chorej rywalizacji, ale właściwie po co mi to? Zauważyłem, że od dnia, w którym powiedziałem jej wiele okropnych słów, gdy Niall stłukł ważną dla mnie wazę, ona zmieniła swoje zachowanie w stosunku do mnie. Wiem, że nadal jest wrogo nastawiona do mojej osoby, ale nie dyskutuje ze mną, nie kłóci się. Czyżby zrezygnowała? Nie wiem, ale chyba mam coś z tym wspólnego. Zraniłem ją tymi przykrymi słowami. Nikt nie chciałby tego usłyszeć. Nawet nie wiem, jak wygląda sytuacja z jej rodzicami. Może rzeczywiście było tak, jak powiedziałem? I może dlatego ona tak się zmieniła? A może wręcz przeciwnie? Może ma kochających rodziców? A może nie ma wcale rodziców? Nie znam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Wiem jedynie, że nie powinienem tego powiedzieć. Alice od tamtej pory trzyma się z dystansem do mojej osoby. Może boi się, że ponownie powiem za dużo? Możliwe, że tak jest. Kiedy tylko jestem zły, a to jest często, zawsze wyładowuję swoje emocje na osobie tej brunetki. Co ona mi takiego zrobiła? Może ona też jest zraniona przez przeszłość i dlatego wcześniej tak się zachowywała w stosunku do mnie? Chyba łączy nas więcej rzeczy niż myślałem. Doszliśmy do mojego samochodu. Powinienem otworzyć jej drzwi, ale ja nawet nie odkluczyłem auta. Zrobiła pytającą minę na moje zachowanie i oparła się o maskę samochodu.

-Czemu nie wchodzimy? -spytała nie pewnie, jakby bała się mojej odpowiedzi. Fuck! Czy ona się mnie boi? Po jej dzisiejszym zachowaniu mam wrażenie, że tak. Jestem takim idiotą! Wracając do jej pytania, nie odpowiedziałem jej nic. Nie wiem czemu, stanąłem naprzeciwko niej, dosłownie kilka centymetrów od jej ciała. Mimowolnie splotłem nasze dłonie. Zrobiła przestraszoną mine i poczułem, że wzdryga się na mój dotyk. Ona chyba naprawdę się mnie boi. Ale ja bym przecież jej nie zranił! Przynajmniej nie fizycznie. Psychicznie już to zrobiłem. Robiłem to nieświadomie. Nie miałem pojęcia, że to robię. Przecież nie chciałem tego zrobić! Nie chcę aby ktoś przeze mnie cierpiał, a tym bardziej nie kobieta. Moja mama tyle cierpiała... Obiecałem sobie, że nikt przeze mnie nie będzie cierpiał. Złamałem obietnicę... Mimo tego, że widziałem strach w jej oczach spowodowany moją obecnością, nie puściłem jej dłoni. Były chłodne. Oh, czy to ze strachu? Strachu przede mną? Nie chcę, aby się bała.

-Nie bój się. -szepnąłem, próbując wyczytać coś z jej oczu. Były wyjątkowo czarne, a może to przez ciemność na dworze? -Nie kłóćmy się już, dobrze? -puściłem jej jedną dłoń i pogładziłem ją delikatnie po policzku. Mimo, że stałem blisko niej, przysunąłem się jeszcze bliżej. Jeszcze raz spojrzałem na jej oczy, a następnie swój wzrok przeniosłem na jej usta. Były lekko rozchylone, tak jakby czekała na pocałunek. Wiedziałem, że nie jest to odpowiedni moment, jednak mój mózg z sercem całkowicie nie chciał współpracować, tym bardziej, że ten drugi miał w tamtym momencie większą kontrolę moim ciałem. Jezu, czy ja naprawdę kieruję się sercem? Przecież to nierealne. Ja nie mam uczuć. Takie osoby jak ja, nie mogą kierować się sercem. A jednak... Delikatnie musnąłem jej usta. Nawet jeśli tego nie chciałem, nie mogłem się powstrzymać przed pogłębieniem pocałunku. A może chciałem? Nie mam pojęcia co się dzieje, ale z jednej strony podoba mi się. Jej usta były takie miękkie i delikatne. Odwzajemniła pocałunek, co bardzo mi się podobało. Ciekawe ilu chłopaków już całowała? Robiła to tak, jakby była doświadczona. Całowała idealnie. Tak cholernie idealnie, aż nie mogłem przerwać pocałunku. Sprawiał mi zbyt dużo przyjemności i dawał dużo ciepła. To było dziwne. Całowałem wiele dziewczyn, a w życiu nie poczułem od kogoś takiego ciepła, jak poczułem w tym momencie od Lyn. Mimo, że miałem zamknięte oczy, przez powieki przebił się błysk flesza. Boże, myślałem, że jesteśmy sami...

~.~

Błysk flesza – czyli o to mu chodziło. Od samego początku wiedział, że ktoś widział naszą małą awanturę, a napięcie między nami musiało być bardzo wyczuwalne. Zrobił to tylko i wyłącznie, aby zakryć wszystkie oznaki kłamstwa. Pocałował mnie, bo wiedział, że ktoś to uwieczni na zdjęciu i będzie dowód, że „Harry mnie kocha”. Jestem taka głupia... Przez chwilę miałam nadzieję, że coś między nami się zmieniło. Że on naprawdę nie chce się kłócić. Że może jednak mnie lubi. Że może jednak coś dla niego znaczę. Ale nie. Nic takiego nie miało i nie będzie miało miejsca. Nadal będziemy się kłócić, nadal mnie nie lubi i nadal nic dla niego nie znaczę. To tylko na pokaz. To tylko dla kamer. Ale czemu ja się tym tak przejmuję? Przecież wiedziałam na co się piszę. Przecież byłam świadoma umowy. Czy to możliwe, abym zaczęła coś do niego czuć? Nie! Nie mogę czuć coś do kogoś, kto ma mnie głęboko w poważaniu, no chyba, że nienawiść. Ale czy tu chodzi o nienawiść? Czy pocałunek w nienawiści przynosi tyle szczęścia i ciepła? Co jest ze mną nie tak? Czemu nie mogę przestać o tym myśleć? Czemu czuję się źle, myśląc, że nigdy nie będę ważna dla Harr'ego? Czy chciałabym być dla niego ważna? Nie wiem. Nie wiem nic. Wiem, że to wszystko jest dziwne. Moje uczucia do niego są dziwne. Sama nie wiem co to jest. Nienawiść połączona ze szczęściem i ciepłem? Ale przecież to nierealne...

-Wszystko w porządku? -z moich rozmyśleń wyrwał mnie głos Harr'ego, który nadal stał blisko mnie. Całkowicie o nim zapomniałam.

-Taa... -odpowiedziałam niepewnie, odsuwając go za barki od siebie. -Jestem zmęczona, odwieź mnie do domu. -powiedziałam obojętnym tonem. Harry słysząc co powiedziałam smutno się uśmiechnął. Ciekawe dlaczego? Ahh, pewnie żeby ktoś to zobaczył i napisał coś na nasz temat. Ten chłopak może zrobić wszystko, byle by było o nas głośno. To trochę boli, że robi to wszystko tylko dla sławy. Wiem, nie powinnam się tym przejmować, ale... No właśnie i tu zaczyna się problem. Sama nie wiem co się ze mną dzieje.

-Jasne. -oblizał swoje wargi, co wyglądało niesamowicie pociągająco. Ugh... nie mogę tak o nim myśleć! Hazz jeszcze bardziej się ode mnie odsunął co spowodowało przypływ zimnego powietrze. A może powietrze było zimne cały czas, a przy Harry'm tego nie czułam? Tak czy inaczej Styles otworzył mi drzwi, po czym wsiadłam i zamknął je za mną. Taa... tym razem jechaliśmy jego samochodem, ponieważ mój przez głupotę Harr'ego stoi na warsztacie u mechanika. Sama nie wiem co ten imbecyl zrobił, ale któregoś dnia zadzwonił do mnie, że pojechał nim do studia (taa, brał go kiedy chciał) i jak chciał wrócić, to nie mógł go odpalić. Przynajmniej on płaci za naprawę.

-Co jutro robisz? -spytał mnie Harry, gdy dojechaliśmy już pod moje mieszkanie.

-Umm... nie wiem jeszcze, pewnie wyjdę gdzieś z Beccy. -odpowiedziałam niepewnie, nie wiedząc czego mam się spodziewać.

-A możesz kiedy indziej wyjść z Rebeccą? -spytał z nadzieję w głosie (o ile się nie przesłyszałam).

-A czemu miałabym to zrobić? -spytałam podejrzliwie i zmarszczyłam lekko czoło. Kolejny raz nie miałam pojęcia o co mu chodzi.

-Jutro przyjeżdża do mnie moja starsza siostra, Gemma. Ona bardzo chciałaby Cię poznać. Ciągle o Ciebie pyta i myślałem, że może jeśli byś chciała, to może byś przyjechała jutro do mnie? -mówił lekko speszony. Stresował się, tylko czym? Przecież pyta tylko o to, czy chcę poznać jego siostrę. Hmm... może rzeczywiście to wystarczający powód do stresu?

-Jasne, z chęcią ją poznam. -wysiliłam się na mały uśmiech, jednak myśl o poznaniu jego siostry, trochę mnie przerażała. W końcu miałam poznać kogoś z jego rodziny, choć tak naprawdę nie jestem dla niego nikim szczególnym. -Tylko, że ja nie mogę do Ciebie przyjechać. -dodałam po chwili.

-Czemu? -spytał zaskoczony moim ostatnim zdaniem.

-Mój samochód jest popsuty, a na piechotę przecież nie pójdę. -wytłumaczyłam mu spokojnie, bojąc się jego reakcji. Dawno na mnie nie krzyczał. Może cały czas zbiera w sobie złość i zaraz wybuchnie?

-Zapomniałem. -zaśmiał się pod nosem. Sama już nie widziałam, czy jest to śmiech bo go to rozśmieszyło, czy raczej sarkastyczne prychnięcie. -Przyjadę po Ciebie. Będę o 16. -stwierdził po chwili namysłu, a mi kamień spadł z serca, że nie zaczął krzyczeć.

-Ok. -zgodziłam się i wyszłam z samochodu Harr'ego. Odchodząc, nie mogłam się powstrzymać przed odwróceniem. Natknęłam się na wzrok Styles'a wbity w moją osobę. Od razu speszona odwróciłam głowę. Po cichu weszłam do mieszkania, w końcu było kilka minut przed północą, a nie chciałam obudzić Beccy. Zdjęłam niewygodne buty i szybko znalazłam się w swoim pokoju. Zamknęłam drzwi i chwilę potem zjechałam po nich w dół. Schowałam twarz w dłonie i zaczęłam się zastanawiać nad tym wszystkim. Przecież to niemożliwe. Nie mogłam po dwóch, czy trzech pocałunkach poczuć coś do niego. W dodatku nie dał mi nawet jednego najmniejszego powodu, abym go polubiła, więc czemu mój organizm nagle zaczął tak reagować na jego dotyk, pocałunek, czy choćby uśmiech? Przejechałam palcami po ustach, przypominając sobie pocałunek z Harry'm. Był tak cholernie idealny...

~.~

15.55 – tak, już czas iść po nią na górę. Ciekawe czy jest już gotowa, cóż, jeśli nie, to najwyżej poczekam. Muszę być miły, tak naprawdę chcę być dla niej miły. Pewna część mnie nadal jej nienawidzi i bardzo często mam ochotę wydrzeć się na nią, jednak jest też ta druga część, która mówi mi, że nie mogę się tak zachowywać. Nie, o czym ja myślę?! Nie jestem podzielony na części. Przez sposób w jaki mnie całowała, nadal nie potrafię trzeźwo myśleć. To nie moja wina, że robiła to tak cholernie idealnie. Założę się, że każdy facet, którego całowała tak reagował. Ciekawe ilu całowała. Skoro jest teraz sama, to złamała im serce? Bawiła się nimi i zostawiła? Przecież żaden chłopak nie zostawiłby dziewczyny, która tak perfekcyjnie całuje. To jasne, że ona musiała ich zostawić. A może ona nie miała nigdy chłopaka? Ale przecież to nierealne, skąd niby potrafiłaby tak całować? Może to taki talent? Ugh... znowu łapię się na fantazjowaniu o niej. Muszę przestać! Ale te usta...

-Hej Hazz! -Beccy otworzyła mi drzwi, znowu... Prawie zawsze jak tu jestem, ona też jest. Czasami mam wrażenie, że ona się już tutaj wprowadziła.

-Hej Becks. -odpowiedziałem dziewczynie uśmiechem. -Znowu szykuje się impreza? -spytałem, nawiązując do jej współlokatorki, przez którą przychodzi do Lyn.

-Taa, można tak powiedzieć. -powiedziała niechętnie, wpuszczając mnie do środka. -Lyn zaraz będzie gotowa.

-Ok. -odpowiedziałem niepewnie. Szczerze, stresowałem się. Bałem się spotkania Lyn z Gemmą. Gem nie wie o umowie i pewnie będzie męczyć moją dziew... to znaczy będzie męczyć Lyn pytaniami o nasz związek. Wiem, że Alice nie powie żadnej głupoty, bo kłamanie ma już opanowane do perfekcji, ale i tak wiem, że nie będzie to dla mnie i dla niej komfortowa sytuacja.

-Cześć Harry. -tym razem z rozmyśleń wyrwał mnie głos przepięknej brunetki. Miała na sobie czarne skórzane rurki, kremową koszulę w jakieś dziwne, czarne wzorki i czarne szpilki. Wyglądała perfekcyjnie.

-Hej Lyn. -odpowiedziałem po chwili, po czym podszedłem do niej i ją przytuliłem, oczywiście na oczach Rebecci. Pewnie gdyby jej tutaj nie było, nie zrobiłbym tego. Nie miałbym żadnego powodu, aby to zrobić. Znowu nie mogłem się powstrzymać przed muśnięciem jej ust. Były takie perfekcyjne... Jednak tym razem opanowałem się i było to dosłownie tylko muśnięcie, choć muszę przyznać, że miałem ochotę na więcej.

-Idziemy? -spytała cicho, a ja pokiwałem twierdząco głową i złpałem ją za rękę, po czym wyszliśmy z jej mieszkania.

~.~

Coraz bardziej się stresowałam. Za chwilę miałam poznać Gemmę... A co jeśli ona mnie nie polubi? Muszę zrobić jak najlepsze wrażenie. Harry mi nawet nic o niej nie powiedział, właściwie to wczoraj pierwszy raz wspomniał, że ma siostrę. Oczywiście wiedziałam o tym wcześniej od mojej stylistki i makijażystki, ale wolałabym tego dowiedzieć się od Hazz'y. Choć z drugiej strony z jakiej paki miał mi o niej mówić? Ja mu w sumie też nie powiedziałam o moim rodzeństwie...

-Jesteśmy. -powiedział bardziej do siebie, niż do mnie Styles. Wysiedliśmy z samochodu i trzymając się za dłonie, weszliśmy do jego mieszkania. Już w samym korytarzu mogłam poczuć zapach zapiekanego makaronu z pomidorami.

-Ty musisz być Alice. -dobiegł do moich uszu melodyjny, damski głos. Podniosłam nieco głowę do góry i ujrzałam trochę niższą ode mnie dziewczynę o niebieskich u góry włosach, a u dołu filotowych. Pomijając kolor i długość włosów, była bardzo podobna do Harr'ego. Ten sam uśmiech, te same dołeczki w policzkach, kształt oczu, jedynie ich kolor był inny. Nie miałam żadnych wątpliwości, że to siostra Harr'ego. Była niemalże jego damską wersją.

-Zgadza się. -uśmiechnęłam się do niej i jeszcze raz zlustrowałam ją wzrokiem. Zdecydowanie była ode mnie ładniejsza, a kolor włosów sprawiał, że wyglądała jak dobra wróżka.

-Gemma. -podała mi rękę.

-Lyn. -ponownie się do niej usmiechnęłam. Poczułam wzrok Harr'ego na mnie. Lekko odwróciłam się w jego stronę i zobaczyłam, że szeroko się uśmiecha.

***

-Uwielbiam Rachel McAdams w roli Paige w „I że Cię nie opuszczę”. Świetnie wcieliła się w tą rolę. -opowiadała Gemma, gdy zeszliśmy na temat ulubionych aktorek.

-Masz rację, ale mi bardziej podobała się w „Czas na miłość”. Niby taka nieśmiała, a jednak... -próbowałam ją przekonać do swojego zdania.

-Dobra, tak czy inaczej jest świetną aktorką. Nie każdy mógłby się wcielić w taką Paige, która po wypadku zapomina o wszystkim. -Gemma nie odpuszczała, gadała jak najęta. Była bardzo miła. Miałam z nią mnóstwo tematów to rozmowy. Harry jedynie przysłuchiwał się naszej dyskusji.

-Szkoda mi tego chłopaka. On tak bardzo ją kochał. W pewnym momenci myślałam, że zrezygnuje i pozwoli jej odejść. -przypominałam sobie fabułę wcześniej wspomnianego filmu.

-Taa, biedaczek. Nikt nie chciałby być na jego miejscu. Lepiej żeby Ci nic się nie stało i Harry nie musiał być na miejscu Leo. Mój braciszek tak bardzo Cię kocha, nie dałby sobie rady, gdybyś tak nagle o nim zapomniała. -powiedziała Gemma, wprawiając mnie w jeszcze większe zamyślenie. To co powiedziała nigdy przenigdy nie mogło by stać się prawdą. Harry mnie nie kocha i nigdy nie pokocha. Moje rozmyślenia przerwał dźwięk telefonu Styles'a. Gdy spojrzał na ekran, od razu wstał i podszedł do okna. Mimo, że stał kilka metrów ode mnie, mogłam usłyszeć kawałek jego rozmowy.

-Alex? Coś się stało? -spytał do słuchawki z troską w głosie. Jaka Alex? Czy to ta Alex Niall'a?

-Spokojnie. Powiedz jeszcze raz. Yhm. Rozumiem. Zaraz będę. -powiedział i się rozłączył się. Odwrócił się w naszą stronę i spojrzał na Gemmę przepraszającym wzrokiem. Trochę mnie zabolało, że to właśnie na nią tak spojrzał, a nie na mnie.

-Przepraszam, to Alex, znasz ją Gemma. Ona mnie teraz potrzebuje, muszę do niej pojechać. -Hazz zaczął tłumaczyć wszystko swojej siostrze, nie mi. Czułam się gorsza, pominięta.

-W porządku, rozumiem. Jedź i pozdrów odemnie Al. Dawno jej nie widziałam. -odpowiedziała uśmiechnięta Gemma. Harry zaczął wychodzić z pomieszczenia, zbierając wcześniej dokumenty i kluczyki.

-A co ze mną Harry? Nie mam jak wrócić do siebie. -przypomniałam mu o swojej obecności.

-Jezu, Lyn, nie wiem. Zostań na noc, albo zadzwoń po Niall'a. Zrób cokolwiek. Muszę iść. -powiedział od niechcenia, a ja poczułam, jakby ktoś wbijał mi już nie szpilkę, ale sztylet w serce. Tak, zdecydowanie to była zazdrość. Czy to możliwe, że jestem zazdrosna, że stawia tą dziewczynę przede mną? Kim ona do cholery jest, że tak każdy za nią lata? Rozumiem, że Niall, bo w końcu z nią był kiedyś i ją kocha, ale Harry? Harry, który nie ma uczuć i ma wszystko i wszystkich w dupie? Nie, on nie ma wszystkiego i wszystkich w dupie. On ma tylko i wyłącznie mnie w głębokim poważaniu. On ma uczucia, tylko tych uczuć nie okazuje mojej osobie.

 30 Seconds To Mars - Do Or Die

 _________________________________________

Ok, więc jest kolejny wcześniej niż zamierzałam go dodać. Mam  nadzieję, że nie macie mi za złe, że nie uprzedziłam was. Dodaję go na spontanie, bo potrzebuję się wygadać i jeśli nie interesuje Cię moje życie, ani to, czy będę dalej pisać to opowiadanie, śmiało możesz ominąć notkę.

Więc ostatnio dręczą mnie myśli, czy nie zostawić tego wszystkiego w cholerę. Przepraszam za słownictwo, ale czasami nawet najbardziej spokojna osoba nie wytrzymuje...  Mimo, że mam w głowie pomysły, ostatnio coraz częściej nawet nie mam ochoty siadać do komputera i pisać rozdziały. Jestem znudzona monotonnią mojego życia, a mam dopiero prawie 16 lat. Mój każdy dzień wygląda tak samo pobudka o 6:30 szybkie śniadanie, spacer na przystanek, szkoła, dodatkowe zajęcia, powrót do domu, obiad, odrobienie lekcji, pisanie rozdziałów, kolacja, sen. Pominęłam szczegóły, typu łazienka, pomoc rodzicom itd. I nie, nie pominęłam w moim "grafiku" czas na przyjaciół. Ja najzwyczajniej nie mam takiej osoby, którą mogę nazwać przyjacielem. I to chyba jest najgorsze. Siedzę sama ze swoimi problemami i nawet nie mam komu się wygadać i pewnie dlatego piszę to tutaj. Miałam kiedyś przyjaciółkę, cóż, byłyśmy jak siostry. Spędzałam z nią każdą wolną chwilę, wiedziała o mnie wszystko, zresztą tak jak ja o niej i nagle coś się zepsuło. Wiecie jak to jest, kiedy między dwie osoby wchodzi trzecia? Do czasu to wytrzymywałam, bo zależało mi na tej przyjaźni, znosiłam to, że w szkole byłyśmy we trzy, a nie we dwie, nawet jeśli tamtej nowej nie lubiłam, ba ja jej nie nawidziłam, bo nie raz chciała mi dopiec, ale starałam się nie zwracać na to uwagi. Od początku tego, jak weszła pomiędzy mną, a Jull wiedziałam, że będzie chciała zepsuć. I w końcu jej to się udało. Długo to trwało, bo rozwaliła moją znajomość z Jull po jakiś 3 miesiącach prób.Stopniowo "zabierała" mi ją, wykorzystywała każdy dzień, kiedy mnie nie było, aż w końcu się jej udało. Mało tego, zadbała, abym nie znalazła sobie nowych przyjaciół. Akurat moja szkoła i chłonna w plotki i jak jeszcze włączył się mój były chłopak, który również bardzo chciał się zemścić, to sprowadzili na moje życie istne piekło. Przez cały grudzień i listopad musiałam znosić wytykanie palcami na korytarzu. Najpierw zadawałam sobie pytanie dlaczego? Przecież nic jej nie zrobiłam. Przecież wszystko ze mną w porządku. Nie jestem chora psychicznie. Nie wyróżniam się z tłumu. Nie mogłam tego wszystkiego pojąć... Oczywiście nikt nie chciał się zadawać z tą "zdemoralizowaną dziewczyną". To co słyszałam w ostatnich kilku miesiącach na mój temat w jednej chwili wywoływało u mnie śmiech, ponieważ to były takie głupoty, a w drugiej, gdy uświadamiałam sobie, że oni mówią o mnie, płacz. No i zostałam sama. Wytykana i wyśmiewana. I do tej pory nie wiem o co tamtej dziewczynie chodziło... Teraz jest już trochę lepiej, staram się nie zwracać uwagi na tych idiotów z mojej szkoły, a oni przestali gadać. I tknęło mnie coś przy ostatnim rozdziale, a właściwie komentarzu. Nie ma rzeczy o których nie mówi się przyjaciołom. Ale co ja o tym mogę wiedzieć? Przecież nie mam przyjaciół i ten temat jest dla mnie obcy. Myślałam nad tym długo i doszłam do wniosku, że rzeczywiście nie ma rzeczy, o których nie mówi się prawdziwym przyjaciołom. Tylko, że gorzej, jeśli ktoś nie doznał tej prawdziwej przyjaźni. Jak ma zaufać, skoro nie wie czy może? I tu już nie chodzi o opowiadanie, o Lyn, Beccy i Niall'a. Tu chodzi ogólnie o życie. Jest taka jedna osoba, która stara się zasłużyć na moje zaufanie. Widzę jak się stara, ale ja nadzwyczajnie nie potrafię jej zaufać po tym wszystkim, nawet jeśli bym chciała. Boję się. I właśnie ten strach sprawia, że nadal jestem sama. Potrafię Ev nazywać BFF, ale nie potrafię jej w 100 % zaufać. To trudne i właśnie to jest związane z tym co będzie dalej z opowiadaniem... Ostatnio mam mętlik w głowie i trudno mi jest zebrać w całość. Pisanie mi pomagało, ale do czasu... Ostatnio nawet to nie pomaga... Siedzę, tępo patrzę się w monitor i nie mogę skleić zdania, bo przed oczami mam obraz, jak idę korytarzem i jakiś drugoklasista pokazuje na mnie palcem i szepcze do swojego kolegi coś tam... Wspomnienia są okropną rzeczą, a najgorsze jest to, że nikt nie może, a właściwie, to nie potrafię dopuścić do siebie takiej osoby, która pomogła by zapomnieć. I jest jeszcze jedna rzecz... Moje życie nigdy nie było bajką. "Człowiek ma skórę, a skóra ma choroby." Właśnie choroby... Kilka miesięcy temu pisałam na pingerze o moim stanie zdrowia. Cóż, nie jest w najlepszym stanie. Było źle, jest gorzej... przewlekła - nie leczona. I podjęcie zwykłego leczenia zbyt późno, może nie przynieść efektów. Minęło już 5 miesięcy dziennego łykania 15 tabletek i nic. Kiedy wyniki powinny podnieść się o jakieś 70 %, one spadły o kolejne 5 % i miesiąc temu mój stan zdrowia pani doktor podsumowała jednym zdaniem "jeśli przez miesiąc nie podniesie się o przynajmniej te 10 % szpital czeka na Ciebie". No i minął miesiąc... nie byłam na badaniach jeszcze, bo teraz są egzaminy i rodzice nie chcą mnie stresować... ale i tak wiem co będzie. Nie czuję fizycznie poprawy zdrowia, a poza tym nie sądzę, żeby przez ten miesiąc nagle podniosło się o 10%, skoro przez 4 spadło... Jeśli będzie to najgorsze, to na czas pobytu w tym okropnym miejscu, mogę się pożegnać z pisaniem... Ale na razie jestem i piszę. Jeśli jedno zdanie na dzień można nazwać pisaniem...

Zawsze powtarzałam, że nie można tracić nadziei, ale ja chyba właśnie swoją straciłam... jakoś nic nie wskazuje na to, abym ją odzyskała... I ja nie wiem co będzie dalej z opowiadaniem... na prawdę, przepraszam, jeśli Was zawiodłam. Nie chciałam, żeby znowu tak wyszło... Przepraszam...

Rozdział 18 dodam we wtorek, albo w poniedziałek, co wy na to? Mam napisane 25 i dopóki się nie skończą, będę je dodawać.