More Than Famous || Rozdział 7

komentarz = szacunek i motywacja dla autora

"People like us, we don’t need that much.
Just someone that starts, starts the spark in our bonfire hearts."

Na chwilę się zatrzymałam, aby popatrzeć na chowające się w Tamizie słońce. Cudowny widok. Mimo, że mieszkam kilkanaście minut spacerku od tego miejsca, jestem tutaj może drugi, albo trzeci raz. Nie mam po prostu na to czasu i chęci. Zdecydowanie wolę po pracy iść spać, niż spacerować po Londynie. Złapałam dłońmi barierkę i lekko się odchyliłam do tyłu, jednocześnie zderzając się plecami z jakąś osobą.

-Bardzo przepraszam, naprawdę nie chciałam, to niechcący. -zaczęłam się tłumaczyć, zanim jeszcze się odwróciłam i spojrzałam na swoją ofiarę.

-Nic się nie stało. -ujrzałam przed sobą uśmiechniętego blondyna, który na mój widok jeszcze bardziej się wyszczerzyć. -Cześć Lyn. -miło się przywitał.

-Niall? Dobrze pamiętam? -spytałam niepewnie, delikatnie się uśmiechając. Szczerze mówiąc nie miałam pewności, czy to Niall, czy Zayn. Wiedziałam, że na pewno któryś z nich, bo obaj spędzili ze mną dzień wcześniej dużo czasu w klubie, ale kompletnie zapomniałam, który był którym.

-Bingo. -śmiesznie poruszył dłonią i ponownie pokazał szereg równych, białych zębów. -Co tutaj robisz? -spytał, lustrując mnie wzrokiem. Ugh... dzisiejszego dnia, wiele osób tak na mnie spoglądało. Miałam serdecznie dość.

-Powiedzmy, że potrzebowałam trochę spokoju, a to miejsce wydaje się odpowiednie dla zaspokojenia moich potrzeb. -wyjaśniłam, ponownie odwracając się w stronę barierki, na której położyłam łokcie. Niall postąpił tak samo jak ja i po chwili oboje wpatrywaliśmy się w Tamizę. -A ty? -spytałam po kilku sekundach ciszy.

-Wracam od Harr'ego. On mieszka mniej więcej tam. -wskazał ręką na część miasta, w której nie miałam jeszcze okazji być. -A ja mniej więcej tam. -pokazał na centrum miasta. -Popsuł mi się samochód, a Harry stwierdził, że nie ma ochoty mnie odwieźć, więc musiałem użyć własnych nóg. A ty gdzie mieszkasz? -spytał, kończąc swoje „tłumaczenie”.

-Mniej więcej tam. -wskazałam dłonią na część miasta, znajdującą się tuż przed centrum.

-To mniej więcej w połowie drogi ode mnie do Harr'ego. -zauważył blondyn.

-Mniej więcej. -zaśmiałam się delikatnie pod nosem.

-I teraz mniej więcej jesteśmy w połowie drogi od twojego mieszkania do Harr'ego, czyli mniej więcej w 1/4 drogi do mnie. -Niall ponownie szeroko się uśmiechnął. Temu chłopakowi chyba nigdy uśmiech nie schodzi z twarzy. Jeszcze nigdy nie widziałam go smutnego.

-Tak, mniej więcej. -nie mogłam już powstrzymać śmiechu. W ciągu niecałych dwóch minut wyrażenia „mniej więcej” użyliśmy więcej razy, niż przez całe moje życie.

-To takie śmieszne? -spytał, widząc moją reakcję.

-Mniej więcej poprawiłeś mi humor. -powiedziałam, wybuchając kolejną dawką śmiechu.

-Mniej, czy więcej? -odwrócił się w moją stronę, pokazując mi swoją uśmiechniętą twarz.

-Więcej. -odpowiedziałam, szeroko się uśmiechając w stronę blondyna.

-Niall Horan zawsze do usług. -powiedział jak jakiś koleś z reklamy o hydraulikach.

-Zapamiętam na przyszłość. -przy tym chłopaku nie da się być smutny. Nawet kiedy milczy jest zabawnie. Wydaje mi się, że będę miała z nim o wiele lepszy kontakt niż z Harry'm. Przy Niall'u ciągle się śmieje, a przy Harry'm? Przy Harry'm jestem zdenerwowana i znudzona.

-Właściwie to czemu byłaś smutna? Jeśli można wiedzieć oczywiście, bo jak nie chcesz to nie mów, nie naciskam. -delikatnie uśmiechnął się. Teraz ten uśmiech był inny, delikatny, pełny troski i słodki.

-W porządku. Chyba tobie mogę zaufać, co? -lekko szturchnęłam go w ramię.

-Oczywiście, że tak. -ponownie szeroko się uśmiechnął. -Obiecuję, że wszystko co mi powiesz zachowam dla siebie. -podniósł lewą dłoń do góry, a prawą położył na klatce piersiowej. Wyglądał jak pierwszoklasista na ślubowaniu. Ledwo co powstrzymałam śmiech.

-Pokłóciłam się z przyjaciółką. -na wspomnienie tych wydarzeń uśmiech od razu zszedł mi z twarzy.

-O co poszło? -dopytywał Nialler.

-O Harr'ego. -odpowiedziałam niechętnie, a moja twarz przybrała pewnego rodzaju grymas. Na prawdę nie mogłyśmy znaleźć lepszego powodu do kłótni, tylko Styles?

-Co? O Harr'ego? - zdziwił się Horan. -Może nie należę do tych najmądrzejszych, bo nie studiuje i nigdy nie byłem najlepszy w klasie, ale zdążyłem zauważyć, że nie lubisz Harr'ego. -jej, to aż tak bardzo widać? Chyba muszę być miła dla Styles'a...

-Fakt, nie lubię Harr'ego. Becky – moja przyjaciółka myśli, że chcę rozkochać w sobie Harr'ego, wyciągnąć z niego kasę i potem zostawić go ze złamanym sercem. -wyjaśniłam mu.

-Ale przecież tak nie jest. Macie umowę. -zauważył Niall. Właśnie, mamy umowę, o której nikt nie może się dowiedzieć...

-Ale ona przecież nie wie o umowie. Powiedziała mi, że jestem egoistką. W dodatku jest wkurzona na mnie za to, że nie powiedziałam o niej Harr'emu. -kończąc to zdanie ugryzłam się w język. Ups, nie powinnam tego powiedzieć. To trochę za dużo... Oby tylko nie zaczął dopytywać...

-To trochę dziwne. Po co miałabyś o niej mówić Harr'emu? Przecież nie masz jej w dowodzie, nie jest twoją córką, ani nawet siostrą. -zaczął rozmyślać nad tą całą sytuacją. I teraz co mu tu odpowiedzieć... Przecież nie powiem mu, że ona jest jednak moją siostrą. Wiem!

-Wspominałam Ci już, że nie mam w Londynie żadnej rodziny? Chyba nie. Przeprowadziłam się tutaj ponad rok temu i znałam jedynie Beccy. Jesteśmy jak siostry i chyba dlatego tak zareagowała. -skłamałam. To chyba było najbardziej beznadziejne kłamstwo jakie mogłam wymyślić.

-Według mnie ta twoja przyjaciółka jest zazdrosna. -Niall wyglądał na bardzo zamyślonego. Chyba rzeczywiście chciał mi pomóc. To takie... kochane? Dawno nikt nie chciał mi pomóc. To zawsze ja musiałam być dla wszystkich oparciem, a sama go nie posiadałam. -Wiesz, wcześniej trzymałyście się we dwie. -zaczął mi tłumaczyć, jednocześnie gestykulując śmiesznie rękoma. W dodatku w tym momencie przypominał mi psychologa. -Teraz trudno jest jej pogodzić się z faktem, że jakiś chłopak wejdzie między was. Czas, który jej poświęcałaś, teraz w połowie poświęcasz Harr'emu. Pewnie boi się, że całkowicie o niej zapomnisz i Harry zajmie jej miejsce. -mówił, jak specjalista od spraw dotyczących kłótni między przyjaciółkami. To dziwne, że chłopak może się tak na tym znać, w dodatku lepiej niż nie jedna dziewczyna.

-Myślisz, że odpuści kiedyś? -spytałam, mając nadzieję, że i na to pytanie da mi odpowiedź.

-Nie wiem. -na chwilę się zamyślił. -Nie znam jej, ale jeśli zależy jej na waszej przyjaźni, to powinna zrozumieć, że chcesz być szczęśliwa.

-Późno się zrobiło. Dziękuję za rozmowę, pomogłeś trochę. -przytuliłam chłopaka w ramach podziękowań.

-Umm... Lyn mogę się o coś zapytać? -nieśmiało na mnie spojrzał. Nie miałam pojęcia co może mu chodzić po głowie.

-Jasne, pytaj. -szeroko się do niego uśmiechnęłam.

-Oprócz tej przyjaciółki masz tutaj kogoś? Jakąś rodzinę, znajomych? -spytał niepewnie, jakby bał się, że tym pytaniem wywoła u mnie złość. Oczywiście, że się nie zezłościłam, ale pytanie do najprzyjemniejszych nie należało.

-Umm... Nie. -odpowiedziałam po kilku sekundach ciszy. -Znam tylko Rebeccę, no i Was teraz, bo Rose się nie liczy. Odkąd tu przyjechałam, nie miałam czasu na nowe znajomości. -powiedziałam nieśmiało, spuszczając głowę, aby nie zobaczył mojego zmieszania. W końcu kto normalny po przyjeździe do nowego miasta w ciągu roku nie nawiązuje znajomości?

-Jeśli chcesz... -zaczął niepewnie. -...to mogę być twoim przyjacielem. -spojrzał się w moją stronę, a na jego twarzy pojawił się łagodny uśmiech.

-Hmm... przyjaźń z Tobą? -komicznie poruszałam brwiami, szeroko się uśmiechając. -Cóż, może być ciekawie. -na samą myśl przyjaźni z tym chłopakiem uśmiechnęłam się. Niall to osoba pełna optymizmu i poczucia humoru, więc nie mogłabym się przy nim nudzić i smutać, a w dodatku potrafi pomóc i pocieszyć, nie wspominając już, że jest przystojny. Ideał, prawda?

-Więc jak? -chyba oczekiwał na konkretną odpowiedź. Zaczęłam zachowywać się jak Rose. Wspominałam już, że ona nigdy nie daje od razu konkretnych odpowiedzi.

-Zgoda. -ponownie szeroko uśmiechnęłam się do mojego nowego przyjaciela, a on mnie zamknął w ciepłym, mocnym, a zarazem delikatnym uścisku. Ten uścisk o wiele bardziej różnił się od tego Harr'ego, tamten był taki zimny, bez ąadnych uczuć, a Niall'a był taki ciepły i przyjazny.

-A więc moja przyjaciółko, mogę odprowadzić Cię do domu? I tak mam po drodze, a wolałbym, żeby nikt po drodze Cię nie napadł i nie daj Boże zgwałcił. -cicho zaśmiał się pod nosem. On nawet z tak banalnych rzeczy potrafi żartować. Ten chłopak jest świetny!

-Myślisz, że przy Tobie nikt nic mi nie zrobi? Hmm... widzę, że wysoka samoocena. -głośno się zaśmiałam, po czym równie głośno kichnęłam, co spowodowało wybuch śmiechu u Horana.

-Na zdrowie. -powiedział, próbując powstrzymać śmiech.

-Nie śmiej się ze mnie. -próbowałam udawać obrażoną, jednak średnio mi to wyszło.

-I tak wiem, że się nie gniewasz. Wybacz, nie potrafisz udawać obrażonej. To aż dziwne, że potrafisz udawać dziewczynę Harr'ego. -zauważył. Na samą myśl o Harry'm się skrzywiłam. Już poprawił mi się humor, ale oczywiście Harry Styles musiał wszystko popsuć.

-Błagam Cię, jeśli nie chcesz, abym się naprawdę obraziła, to lepiej nie wspominaj o Harry'm. -zagroziłam mu palcem, po czym odwróciłam się w stronę centrum. -Chodź, wracamy. -zaczęłam iść, a kilka sekund później dołączył do mnie Niall.

-Ale na serio grałaś kowboja na szkolnym przedstawieniu? -ni z tego, ni z owego przypomniał sobie wczorajszą rozmowę w klubie i głośno się zaśmiał.

-No tak, na serio. -również zaczęłam się śmiać. Wspominałam już, że przy Niall'u nie da się być smutnym?

-Ale jak? -dopytywał. -I miałaś rozszerzane spodnie, skórzaną kamizelkę i buty kowbojskie? -ahh ten Horan, chciał wszystko wiedzieć.

-Miałam rozszerzane spodnie, skórzaną kamizelkę, buty kowbojskie i nawet kapelusz i zabawkową spluwę. -zaczęłam po kolei wyliczać elementy mojego ubioru ze szkolnego przedstawienia sprzed kilku lat.

-Odjazd! -krzyknął z entuzjazmem. -Zazdroszczę!

-Taaa... jest czego... -powiedziałam niechętnie, na dalsze wspomnienia. -Potem dziewczyny się ze mnie śmiały i mówiły, że jestem dziwna. Przez cały miesiąc wytykały mnie palcami. -skrzywiłam się, wspominając te wydarzenia. Nigdy nie byłam lubiana wśród koleżanek z klasy, ponieważ wolałam przebywać w towarzystwie chłopaków, niż bawić się z nimi lalkami, bądź w późniejszych latach gadać non stop o modzie. -Mieszkam mniej więcej tu. -wskazałam na budynek, przed którym się zatrzymałam.

-A dokładniej? -dopytywał się Horan.

-Mniej więcej tam. -wskazałam dłonią na okna, znajdujące się na czwartym piętrze.

-Tam gdzie pali się światło? -spytał dociekliwie.

-Tak, właśnie tam. Chyba zapomniałam zgasić światła, zanim wyszłam. -szybko znalazłam wymówkę. Nie mogłam mu powiedzieć, że Beccy ze mną mieszka. Mimo, że od dzisiaj jest moim przyjacielem, nie ufam mu na tyle, żeby powiedzieć mu o Beck. No i właśnie tu zaczyna się problem. Nikomu nie chcę powiedzieć o Beck. Dla niej wydaje się to takie proste i mogłaby pierwszej lepszej osobie opowiedzieć historię swojego życia. Jest zbyt łatwowierna i naiwna.

-To do zobaczenia. -powiedziałam w stronę chłopaka.

-Do zobaczenia. -przytulił mnie na pożegnanie i poszedł w swoją stronę. Wjechałam windą na czwarte piętro. Mimo, że w mieszkaniu paliło się światło, Beccy już spała. Pewnie zapomniała powyłączać... Cóż, dzisiaj już na pewno z nią nie porozmawiam, ale jutro muszę to zrobić. Nie zostało mi nic innego jak pójść spać. Szybko się wykąpałam i ułożyłam się pod ciepłą kołderką. Zaczęłam jeszcze raz nad tym wszystkim rozmyślać. Nad zachowaniem Rebecci, nad rozmową z Niall'em, nad związkiem z Harry'm. Wyciągnęłam kilka wniosków. Pierwszy dotyczący Becks i Harr'ego. Muszę lepiej udawać, wtedy siostra nie będzie się czepiać, a Styles może będzie mniej irytujący. W dodatku Rose będzie zadowolna, a być może złapię z Harry'm wspólny język (w co wątpię, ale marzyć zawsze można). Kolejny dotyczący Niall'a i reszty zespołu. Muszę wszystkich lepiej poznać i znaleźć w kimś oparcie. Prawdopodobnie tą osobą jest Horan, ale nie zaszkodzi poznać innych chłopaków. Mogą się okazać równie przyjaźni jak Nialler, co by bardzo mi pomogło. No i ostatnia rzecz – od obiadu z Harry'm nic nie zjadłam, więc bardzo burczy mi w brzuchu. Dobra, koniec tych rozmyśleń na dziś. Zgasiłam lampkę i po chwili odpłynęłam do krainy Morfeusza.

 James Blunt - Bonfire Heart

______________________________

cześć wszystkim!

I jest w końcu 7 rozdział, jak już wcześniej wspomniałam mój ulubiony. ^^ Co sądzicie o relacji Lyn i Niall'a? Jak to się skończy? Piszcie w komentarzach! Już to pisałam, ale napiszę jeszcze raz, bo niektórzy się pytają. Rozdziały dodaję dwa razy w tygodniu w środy i w niedzielę, no chyba, że będzie mało osób komentować, to wtedy raz w tygodniu. Zawsze informacje o rozdziałach zamieszczam w "INFO" (na górze po lewej stronie ekranu). No to tyle, idę się uczyć wosu ;// Egzaminy się zbliżają...

<3