Don't Forget Me || Rozdział 3

"I’m so sorry I can’t stop myself from staring at you
When you’re tired and blue, my dear.
It’s just any reason that I get to be closer to you,
I wanna shout about it."

~.~

-Proszę, chodźmy do parku! -Angel niemal klękała przede mną, abym poszła z nią do parku.

-Niech Ci będzie. -Zgodziłam się zrezygnowana. Nie miałam siły iść z nią teraz na spacer. Moje myśli były w pełni pochłonięte Harry'm.

Po chwili Angel była już ubrana i zaczęła mnie pośpieszać. Gdy już znalazłyśmy się w parku, Angel zaczęła biegać i bawić się w śniegu. Zdecydowanie kochała zimę. Ja wręcz przeciwnie, nienawidziłam tej pory roku. Oparłam się o pień drzewa i zaczęłam się przyglądać jej zabawie. Oczywiście chciała, abym się przyłączyła, ale byłam zbyt padnięta, aby teraz tarzać się po śniegu. Siostrzyczka zaczęła lepić bałwana, co było dla niej nie małą trudnością. Z uśmiechem na ustach przyglądałam się, jak próbuje stworzyć sporą kulę ze śniegu.

-Nie zdążyliśmy porozmawiać o jednej rzeczy w Londynie. -Usłyszałam za sobą ten charakterystycznie zachrypnięty głos, który poznałabym wszędzie.

-Nie mieliśmy powodu do rozmowy. -Spokojnie powiedziałam, odwracając się w stronę Harr'ego.

-Nie prawda. Mieliśmy. -Delikatnie uśmiechnął się do mnie, ukazując mi swoje urocze dołeczki w policzkach. Jak ja tęskniłam za tym uśmiechem...

-Nie wydaje mi się. -Nie chciałam, aby zobaczył, że cieszę się z jego widoku. Na prawdę czułam się szczęśliwa, jednak wiedziałam, że nie powinien się o tym dowiedzieć.

-Kocham Cię. -Szepnął, spuszczając głowę w dół, jakby bał się, że te słowa coś zniszczą. Ale nie miały co niszczyć. Nie prawdziwe słowa nic nie zniszczą, ani nic nie naprawią. Nie wierzyłam, że mnie kocha. Nie mogła to być prawda. On nie mógł mnie pokochać.

-Nie Harry. Nie kochasz mnie. -Próbowałam mu uświadomić jak jest naprawdę, choć wiedziałam, że nie mam co uświadamiać. On wiedział, że mnie nie kocha i wiedział, że ja go kocham.

-Kocham. -Podniósł wzrok na moją osobę. Chciałabym, żeby mnie kochał, ale nigdy się tak nie stanie.

-Skąd mogę mieć pewność, że to co mówisz jest prawdą? Równie dobrze mógłbyś to powiedzieć tylko po to, aby ktoś usłyszał naszą rozmowę i napisał o tym w gazecie. -Od razu postawiłam na najgorszy scenariusz, ale też ten najbardziej prawdziwy. Wiedziałam, że robi to tylko i wyłącznie dla sławy, że chce wzbudzić ciekawość mediów. Ale nie uda mu się to. Kocham go, ale nie pozwolę, aby ponownie mnie ranił. Nie tym razem.

-Zaufaj mi. Jeśli tego nie zrobisz, nigdy nie będziesz mieć pewności, jak jest naprawdę. -Powiedział bardzo delikatnym głosem. Zaczęły dręczyć mnie myśli, dlaczego Harry miałby kłamać. Może rzeczywiście to prawda? Może powinnam mu zaufać? I byłabym w stanie to zrobić, gdybym nie zobaczyła błysku flesha, który zniszczył wszystko, co mogło się stać. Czyli jednak sława, nie miłość. Spojrzałam się na Harr'ego, przygryzając wargę, po czym rozejrzałam się dookoła. Mój wzrok spoczął na Angel, która stała przy krzywym bałwanie i uśmiechała się w naszą stronę. Może i jestem tchórzem, ale nie mogłabym dłużej tam z nim stać i rozmawiać o naszych uczuciach. Odwróciłam się w stronę Angel i podeszłam do niej.

-Musimy już iść Angel. -Powiedziałam do dziewczynki i złapałam ją za rękę, po czym oddaliłyśmy się od Harr'ego. Znowu mu uciekłam, a on wcale nie zamierzał mnie gonić. Stał w miejscu nic nie mówiąc. Po prostu pozwolił mi odejść. Gdyby mnie kochał, nie zrobiłby tego. Zatrzymałby mnie.

~.~

Znowu mnie zostawiła, ale ja i tak ją znajdę. Muszę dać jej czas. Byłem już tak blisko, ale ten cholerny paparazzi wszystko popsuł. Musiał się akurat pojawić tam w tym momencie? Miałem ochotę pobiec za nią, zatrzymać ją, przekonać co do swoich uczuć, jednak wiedziałem, że to nie najlepszy moment. Nie pozwolę jej tak po prostu odejść. Udowodnię jej, że naprawdę ją kocham. Muszę to zrobić. Nie poddam się. Będę walczył do końca. Dopóki nie stracę nadziei. A nadzieja umiera zawsze ostatnia.

Kolejny dzień spędzam w restauracji, gdzie pracuje Lyn. Wiem, że tam jest. Wciąż łudzę się, że w końcu wyjdzie do mnie i będzie chciała ze mną porozmawiać. Zdążyłem się zorientować, że pracuje na kuchni. Przez cały tydzień dzień w dzień przychodziłem tutaj i siedziałem do zamknięcia restauracji. W końcu kiedyś ze mną porozmawia. Ja nie odpuszczę. Nie teraz, kiedy znalazłem ją po półrocznym poszukiwaniu. Nie teraz, kiedy wiem, że ją kocham. I przede wszystkim nie teraz, kiedy wiem, że ona też mnie kocha.

-Odpuść, ona chce o tobie zapomnieć, a ty jej to utrudniasz. -Do mojego stolika przysiadł się Natt, którego wręcz nie cierpię.

-To nie jest twoja sprawa. -Powiedziałem oschle w jego stronę. Nie zamierzałem być miły. Zdążyłem zauważyć, że klei się do Lyn, co jest wystarczającym powodem do nienawiści.

-Dopóki Lyn jest moją przyjaciółkom, jest to też moja sprawa. -Chytrze się do mnie uśmiechnął. Myślał, że jest ode mnie lepszy, ale wcale tak nie było. Ona kocha mnie, nie jego.

-Natt, błagam Cię, odpuść. -Za plecami chłopaka, pojawił się inny, wyższy od niego i bardziej... męski? Wybaczcie za ten sarkazm, ale to nie moja wina, że ten cały Natt wygląda jak pedał. -Zajmij się pracą stary, ja z nim pogadam. -Powiedział do niego chłopak, po czym usiadł naprzeciwko mnie. Szczerze mówiąc trochę się obawiałem tego, o czym on chce ze mną porozmawiać. Przez chwilę się przyglądałem temu chłopakowi. Gdzieś go już widziałem. Był bardzo podobny do Lyn... To z pewnością musiał być jej brat.

-Jestem Mike. -Chłopak wyciągnął w moją stronę dłoń, którą niepewnie uścisnąłem.

-Harry. -Odpowiedziałem z lekki strachem w głosie. Nie miałem pojęcia, czego mam się zaraz spodziewać.

-Nie chcę na Ciebie krzyczeć, grozić Ci, czy coś w tym stylu, jak zapewne robił ten idiota. -Wskazał skinieniem głową na bar, gdzie stał Natt, który przyglądał się naszej rozmowie. -Chcę tylko zapytać się Ciebie o kilka rzeczy. Tylko obiecaj, że odpowiesz szczerze. -Mówił bardzo spokojnym głosem, co całkowicie nie pasowało do jego postury. Chłopak miał więcej niż 1.90 m wzrostu, więc delikatny głos był nieco dziwny w jego osobie.

-Jasne, odpowiem szczerze. -Bez problemu się zgodziłem.

-Kochasz Ally? -Zadał pierwsze pytanie, którego mogłem się spodziewać.

-Tak, kocham ją. Kocham najbardziej na świecie całym sercem. -Odpowiedziałem bez większego namysłu zgodnie z prawdą.

-Nie robisz tego dla kolejnej umowy, dla rozgłosu? -Zadał kolejne pytanie, którego również mogłem się spodziewać.

-Nie, robię to tylko i wyłącznie dla siebie i Lyn, dla naszego szczęścia. -To również była prawda. Chciałem być w końcu szczęśliwy z nią.

-Jak dużo jesteś w stanie dla niej zrobić? -Spytał się, lustrując mnie wzrokiem.

-Wszystko, oprócz jednej rzeczy. Nie mogę z niej zrezygnować. -Odpowiedziałem szczerze. Mógłbym nawet wskoczyć za nią w ogień.

-Przyjdź jutro, to impreza zamknięta, więc lepiej by było, gdybyś nie zapomniał zaproszenia, inaczej Cię nie wpuszczą. -Podał mi jakąś kopertę, którą od razu otworzyłem i zacząłem oglądać jej zawartość. Było tam zaproszenie na przyjęcie z okazji zajęcia pierwsze miejsca jakieś drużyny koszykarskiej.

-Grasz w kosza? -Spytałem nagle, choć miałem ochotę zapytać się o coś innego.

-Nie widać? -Zaśmiał się, mając na myśli swój wzrost. -Tak, gram w kosza. -W końcu mi odpowiedział. -Nie ma sensu, abyś dłużej tutaj siedział. Wystarczy jak przyjdziesz jutro. -Wstał od stolika, odwracając się w stronę wyjścia. -Dobrze by było, gdybyś wziął ze sobą jakieś kwiatki dla Ally i zaśpiewał tam jej jakąś piosenkę. Miło jej będzie. -Powiedział, zanim wyszedł z lokalu. Właśnie dostałem szansę, której nie mogę zmarnować. Rzeczywiście nie było sensu dłużej tam siedzieć. Sięgnąłem po swoją kurtkę i założyłem na siebie. Spojrzałem się na Natt'a, który cały czas mnie obserwował. Posłałam mu uśmiech zwycięzcy. Ze mną nie da się tak łatwo wygrać.

***

Nie mogłem się zdecydować co powinienem założyć na tą imprezę. W końcu nie miałem pojęcia jakiego rodzaju jest to przyjęcie. Ostatecznie wybrałem koszulę w granatowo-czarną kratkę. Włosy jak zwykle w nieładzie, ale nie zamierzałem ich układać. Podobno one dodają mi uroku. Dochodziła już siódma, czyli godzina rozpoczęcia przyjęcia. Coraz bardziej się stresowałem. Ten dzień może decydować o wszystkim. Wyszedłem z hotelu z dość sporym bukietem czerwonych róż, które zamierzałem dać Lyn. Właściwie sam nie wiem, jak teraz powinienem do niej mówić, czy Lyn, czy Ally, a może Allyson? Wiem, że na pewno nie Alice, ponieważ nigdy nie chciała używać tego imienia. Wsiadłem do zamówionej wcześniej taksówki i podałem taksówkarzowi adres. Po kilku minutach drogi byłem już na miejscu. Impreza była w jakimś klubie. Pokazałem ochroniarzowi zaproszenie, po czym znalazłem się wewnątrz klubu. W szatni zostawiłem swój płaszcz i zacząłem się rozglądać po sali. Było bardzo dużo osób. Sam nie wiedziałem, gdzie Lyn mogłaby być. Postanowiłem pójść do baru. Miałbym stamtąd lepszy widok. Zacząłem się przeciskać przez tańczące osoby. Sprawiło mi to niemałą trudność.

-Ładne kwiatki. -Pojawił się koło mnie roześmiany Mike.

-Gdzie jest Lyn? -Od razu spytałem się chłopaka, wciąż szukając wzrokiem brunetki.

-Stamtąd będziesz miał lepszy widok, na pewno ją zobaczysz. -Wskazał na podest, gdzie był DJ. Wiedziałem o co mu chodzi. Podziękowałem mu, po czym skierowałem się w stronę podestu.

-Masz może pożyczyć mikrofon i mógłbyś włączyć podkład do jednego kawałka? -Spytałem się młodego chłopaka, który od razu się zgodził. Po chwili zamiast szybkiej klubowej muzyki, zaczęła lecieć melodia do mojej piosenki. Czułem, że serce zaczęło mi szybciej bić. Miałem ochotę uciec, jednak gdy zacząłem śpiewać pierwsze słowa, nie mogłem się wycofać.

Now you were standing there right in front of me
I hold on, it's getting harder to breath
All of a sudden these lights are blinding me
I never noticed how bright they would be

I saw in the corner there is a photograph
No doubt in my mind it's a picture of you
It lies there alone on its bed of broken glass
This bed was never made for two

I'll keep my eyes wide open
I'll keep my arms wide open

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

I promise one day that I'll bring you back a star
I caught one and it burned a hole in my hand oh
Seems like these days I watch you from afar
Just trying to make you understand
I'll keep my eyes wide open yeah

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone
Don't let me
Don't let me go

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

Don't let me
Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of feeling alone

Don't let me
Don't let me go
'Cause I'm tired of sleeping alone

Ta piosenka doskonale opisywała moje uczucia do Lyn i to co teraz jest między nami. Bez niej czułem się samotny. Nie mogła mi teraz pozwolić tak po prostu odejść, nie po tym wszystkim. Od razu, gdy zacząłem śpiewać, zobaczyłem ją. Mój wzrok utknął na jej osobie. Chciałem, żeby każdy wiedział, że śpiewam dla niej. Gdy kończyłem śpiewać, Lyn odwróciła się od sceny i zaczęła przeciskać się przez tłum. Musiałem ją zatrzymać.

-Lyn, Ally... jakkolwiek masz teraz na imię, proszę Cię zaczekaj. Ten jeden raz nie uciekaj. Jeśli nie chcesz ze mną rozmawiać, po prostu posłuchaj co chcę Ci powiedzieć. -Zacząłem mówić do mikrofonu i nagle wszystkie osoby na sali spojrzały się na brunetkę, a ona stanęła w miejscu i odwróciła w stronę sceny. -Kiedy się poznaliśmy, nie przepadaliśmy za sobą, a wręcz się nienawidziliśmy. Nie byłem zbyt miły w stosunku do Ciebie. Kilka razy powiedziałem o kilka słów za dużo. Przepraszałem Cię za to, ale teraz przepraszam Cię jeszcze raz. Wiesz, któregoś dnia poczułem się, jakby nagle wszystko się zmieniło. Zacząłem coś czuć. Wiedziałem, że nie miałaś kolorowej przeszłości, ale nie wiedziałem jakiej. Mimo to chciałem Ci pomóc, chciałem być przy Tobie, martwiłem się. Wiem, że może to co mówię, nie jest zbyt logiczne, ale nigdy wcześniej nie mówiłem nikomu o moich uczuciach. Mówiłem, że nigdy się w nikim nie zakocham, ale ty to zmieniłaś. Pokazałaś mi na czym polega prawdziwa miłość. I właśnie taką prawdziwą miłością obdarzyłem Ciebie. Gdy uświadomiłem sobie, jak bardzo jesteś dla mnie ważna, próbowałem powiedzieć Ci to wiele razy, ale nigdy tego nie zrobiłem. Raz, kiedy byliśmy w tym mieście na wakacjach. Gdy miałem Ci powiedzieć o moich uczuciach do Ciebie, ty mnie odepchnęłaś i stwierdziłaś, że jestem pijany. Potem, gdy byliśmy w Holmes Chapel. Zamiast powiedzieć Ci, jak bardzo jesteś dla mnie ważna, spytałem się, czy podoba Ci się w tym miejscu. Pamiętasz, jak poszliśmy na spacer nad strumyk? Wtedy też próbowałem Ci powiedzieć, ale zaczęliśmy rozmawiać o twojej mamie i to nie był najlepszy moment na wyznawanie uczuć. Nie zrobiłem też kolacji, ponieważ chciałem być tylko miły. Tego dnia chciałem Ci powiedzieć, że Cię kocham. Nawet nie wyobrażasz sobie, jak bardzo wtedy się stresowałem. Odkładałem ten moment do ostatniej chwili, a kiedy miałem już powiedzieć te magiczne słowa, nagle w twoim mieszkaniu pojawił się twój brat. Był to dla mnie ogromny szok, kiedy dowiedziałem się trochę prawdy o Tobie. Byłem zły, że nie wiedziałem tego, ale nie na Ciebie, tylko na samego siebie. Zły, bo nie byłem odpowiednią osobą, której mogłabyś zaufać. Sam nie wiem czemu powiedziałem, że nic do Ciebie nie czuję. Kierowały mną te złe emocje. Bardzo żałuję tych słów. Kiedy wyszłaś, nie zdawałem sobie jeszcze sprawy, że możesz zniknąć na zawsze z mojego życia. Chciałem przeprosić Cię za to i powiedzieć wszystko co do Ciebie czuję kilka dni później, kiedy mieliśmy się spotkać z Rose. Gdy Rose powiedziała, że odeszłaś, poczułem ogromną pustkę w sercu. Nienawidziłem i nadal nienawidzę siebie za to, że pozwoliłem Ci odejść. Szukałem Cię w każdy możliwy sposób. Nawet policja była to wplątana, ale nikt inny nic nie wiedział na twój temat, nic nie słyszał o tobie. Każdy mi mówił, że powinienem zapomnieć, ale ja nadzwyczajnie nie potrafiłem tego zrobić. Nawet spotkałem się kilka razy z jedną dziewczyną, ale to sprawiło, że czułem się jeszcze gorzej i jeszcze bardziej Cię kochałem. Codziennie rano budziłem się w pustym łóżku i przypominałem sobie, kiedy w Holmes Chapel budziłem się zawsze przed tobą i patrzyłem się, jak bardzo jesteś piękna i słodka, kiedy śpisz. Chciałbym cofnąć czas i to wszystko rozegrać inaczej. Tak bardzo chciałbym Cię teraz przytulić, pocałować, po prostu przy Tobie być, nic więcej. Chciałbym móc naprawdę nazywać Cię moją dziewczyną. Chciałbym chodzić z tobą za rękę na spacery. Chciałbym mieć Cię przy sobie. Wiem, że to nie jest dla Ciebie takie proste, ale pomyśl o innych. Pomyśl o Katy. Pamiętasz, jak jej obiecałaś, że nigdy mnie nie zostawisz? Ona wciąż wierzy, że wrócisz. Pomyśl o Niall'u. Powiedział, że bez Ciebie mam nie pokazywać mu się na oczy. I przede wszystkim pomyśl o sobie. Pomyśl o tym co czujesz. Czy chcesz być szczęśliwa? Czy chcesz, abym ja był szczęśliwy? Jeśli to co napisałaś w liście do Niall'a jest prawdą, nie pozwól mi odejść. -Mówiąc te wszystkie słowa, cały czas patrzyłem się na Lyn. Kiedy skończyłem, ona wciąż stała w miejscu, a osoby w klubie wciąż wpatrywały się w nią, jakby chciały wyciągnąć z niej jakąś odpowiedź. Alice, a właściwie to Allyson zamknęła na chwile oczy, po czym je otworzyła. Mimo, że stałem daleko, mogłem zauważyć, że leciały jej łzy po policzku. Ponownie spojrzała się na mnie i zaczęła iść w moją stronę. Wziąłem róże do rąk i zacząłem iść w jej kierunku. Spotkaliśmy się w połowie naszej drogi.

-Kocham Cię. -Powiedziała cicho, jednak usłyszałem to, ponieważ wokół nas panowała idealna cisza, mimo że było tu tak dużo osób.

-Kocham Cię. -Odpowiedziałem, wręczając jej kwiaty. Przez kilka sekund nie wiedziała co z nimi zrobić. Ostatecznie podała je jakiejś dziewczynie, która stała obok nas, po czym przeniosła swój wzrok na mnie. Niepewnie zmniejszyłem odległość między nami i delikatnie objąłem ją w talii, bojąc się, że ten czar zaraz pryśnie. Lyn położyła swoje drobne rączki na mojej szyi. Oparłem swoje czoło o jej i wpatrywałem się w jej czekoladowe tęczówki.

-Nie pozwól mi odejść. -Szepnąłem do dziewczyny.

-Nie zrobię tego. -Odpowiedziała równie cicho, jak ja. Nie mogłem dłużej się powstrzymywać. Delikatnie musnąłem jej usta, co miało być pytaniem o więcej. Lyn odwzajemniła pocałunek. Czułem, że szczęście rozrywa mnie od środka. Nie liczyło się już nic więcej, tylko Lyn. Wszyscy wokół nas zaczęli bić nam brawa. To wyglądało, jak jakaś scena z komedii romantycznej. Kocham ją.

The Vamps - Shout About It

_________________________

Mam nadzieję, że nikt nie rozpłynął się za bardzo przy tym rozdziale :) Obiecałam, że Mike będzie pozytywną postacią i jest. Teraz pytanie co będzie dalej? Tak, są razem, szczęśliwi, wszystko jest idealne. Oczywiście nie będę ciągnąć tej sielanki przez całe opowiadanie, bo to byłoby nudne. Nie mówię, że w następnym zerwą, potem wrócą, znowu zerwą i znowu wrócą. To też by było nudne i oklepane xD Mogę obiecać, że ciągle coś się będzie działo, nawet jeśli to czasami będą krótkie, przejściowe wątki, to będzie się działo. :))

Na blogu Help Me (if you can) pojawił się nowy rozdział, to tak, jakby ktoś nie widział jeszcze :)

PRZYPOMINAM O ZLOCIE 5 LIPCA W WARSZAWIE!! JEŚLI KTOŚ BĘDZIE, NIECH PISZE TU, BĄDŹ NA TT (@EmilyJenny_) CHCĘ WIEDZIEĆ CZY BĘDZIE CHOCIAŻ JEDNA OSOBA, BO JAK NA RAZIE JESTEM SAMA...