Don't Forget Me || Rozdział 6

"Settle down with me

And I'll be vour safety

You''ll be my lade

I was made to keep your bod warm

But I'm cold as the wind blows so hold me in your arms"

~.~

Jeśli miałbym wybrać najlepszy poranek w moim życiu, wybrałbym bez zbędnego wahania ten dzisiejszy. Obudziłem się wcześniej niż mam w zwyczaju i to w dodatku u boku najpiękniejszej kobiety na świecie, która leżała wtulona w mój nagi tors. Lyn. Właśnie o niej mówię. Chcę się budzić już tak codziennie do końca mojego życia. Oboje byliśmy całkowicie nagi, ale nie przeszkadzało mi to. Jesteśmy tutaj teraz dla siebie. Nigdy nie zostawałem z żadną dziewczyną na dłużej. Nasze „relacje”, kończyły się na jednym numerku w mieszkaniu dziewczyny, czy w pokoju hotelowym. Nigdy żadna nie wylądowała w mojej sypialnie. Lyn jest tą pierwszą i ostatnią. Kocham Ją. Na prawdę Ją kocham i chcę, aby o tym wiedziała. Będę jej to pokazywał na każdym kroku. Cholera, tak bardzo ją zraniłem. Płakała kiedyś przeze mnie, cięła się przeze mnie. Chciałbym wziąć ten ból na siebie. Też płakałem po jej odejściu, ale to nic w porównaniu do tego co czuła Lyn. Brunetka zaczęła się wiercić. Pamiętam, że zawsze to zwiastowało jej pobudkę. Często obserwowałem ją z rana, kiedy jeszcze spała, kiedy byliśmy w Chicago, czy Holmes Chapel.

-Hej słońce. -powiedziałem, uśmiechając się, kiedy otworzyła swoje piękne, zaspane oczy.

-Umm... cześć. -powiedziała niepewnie, rozglądając się dookoła. Była bardzo zmieszana. Bałem się, że może żałuje tej nocy.

-Coś nie tak? -spytałem ze strachem. Nie chciałem jej teraz stracić.

-Nie, po prostu muszę się przyzwyczaić do tego miejsca. -odpowiedziała, spoglądając się w moją stronę, a ja odetchnąłem z ulgi. Nie stracę jej. Nie mogę. Jest moja już na zawsze. -Coś nie tak? -powtórzyła moje słowa, kiedy złapałem „zawiechę”, rozmyślając na jej temat.

-Kocham Cię. -odpowiedziałem, uśmiechając się do brunetki.

-Oh, też Cię kocham. -mocniej wtuliła się w mój tors, co było wystarczającym potwierdzeniem. Mając ją przy sobie, mam cały świat przy sobie.

-Nie zostawisz mnie już nigdy? -spytałem z lekką obawą, że ten czar pryśnie i nasza bajka się skończy.

-Obiecałam Katy. -odpowiedziała, na co się uśmiechnąłem. Pamiętała. Nie zapomniała. -Przydałoby się wstać. -powiedziała po chwili ciszy. Zanim wstała, sięgnęła po koc, który leżał obok łóżka. Owinęła nim swoje nagie ciało, co wywołało mój śmiech.

-Nie żartuj sobie Lyn, teraz chowasz swoje ciało przede mną, a w nocy nie przeszkadzało Ci, jak na Ciebie patrzyłem. -nie mogłem się powstrzymać przed tą uwagą. Nie chcę, aby się mnie wstydziła.

-Ugh, jesteś okropny. Idę się wykąpać. -powiedziała przez ramię, zanim zdążyła schować się za drzwiami od łazienki. Nie czekałem dłużej. Wstałem z łóżka i podążyłem za nią. Po cichu otworzyłem drzwi i wszedłem do łazienki. Stała przed lustrem całkowicie naga i przyglądała się swojemu idealnemu ciału. Podszedłem do niej i objąłem ją od tyłu.

-Harry! -pisnęła, odsuwając się ode mnie i złapała pierwszy, lepszy ręcznik, okrywając nim ciało.

-Nie wstydź się. -powtórzyłem kolejny raz, zabierając ręcznik. -Jesteś piękna. -powiedziałem, przejeżdżając dłonią po malinkach, które zostawiłem na jej szyi i dekolcie.

-Chciałam się wykąpać. -przerwała magiczną ciszę między nami.

-Ok. -powiedziałem, prowadząc ją pod prysznic.

-Sama. -dodała, widząc, że nie zamierzam opuścić łazienki.

-Cóż, musisz zmienić plany. -odpowiedziałem, wchodząc pod prysznic. Uśmiechnąłem się do niej zadziornie i odkręciłem wodę. -Będziesz tak stała? -spytałem, gdy dziewczyna wciąż nie ruszyła się z miejsca. W końcu dołączyła do mnie. Szczerze mogę teraz stwierdzić, że jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Niczego mi do szczęścia nie brakuje. Spełniłem swoje marzenia, mam wspaniałych przyjaciół, kochającą rodzinę i co najważniejsze – znalazłem miłość swojego życia. Odkąd pamiętam, czegoś mi brakowało. Teraz wiem, że to Jej mi brakowało. Jej miłości. To sprawa Boga. Zaczynam wierzyć w przeznaczenie. Staruszek miała dla nas plan już od dawna. Od samego początku Lyn miała moją połówkę serca, a ja jej, mimo że żadne z nas o tym nie wiedziało. To po prostu przeznaczenie. Los postawił nas sobie na swojej drodze i żadne z nas nie miało na to wpływu.

~.~

-Szef kuchni Harry Styles przygotowuje najsmaczniejsze naleśniki na świecie. -Hazz zaczął popisywać się swoimi „umiejętnościami kulinarnymi”. Naprawdę rozśmieszał mnie swoim zachowaniem. Ma już prawie 22 lata, a wciąż zachowuje się jak nastolatek, albo gorzej.

-Szef kuchni Harry Styles zaraz spali najlepszego naleśnika na świecie. -zaczęłam się z nim droczyć. Chyba rzeczywiście to nigdy nie minie. Nie ważne czy na żarty, czy na serio, nadal sobie dogryzamy. To już nawyk.

-A myślałem, że będziesz już dla mnie miła. -Hazz zrobił minę smutnego szczeniaczka (?), co bardzo mu nie wyszło.

-Wiesz, że to już taki nawyk. -powiedziałam, chcąc musnąć jego policzek, jednak on przekręcił głowę i pocałowałam go prosto w usta.

-Czyli przyznajesz, że jestem twoim uzależnieniem? -powiedział, patrząc się prosto w moje oczy i jedną rękę podrzucając na patelni naleśniki. Robił to naprawdę profesjonalnie. Dobrze wiedzieć, że mam osobistego szefa kuchni.

-Przyznaję. -musnęłam kolejny raz jego usta i odsunęłam się od niego, dając mu pełne pole do popisu, kiedy przerzucał naleśniki. Tym razem coś mu nie wyszło i placek wylądował na podłodze. -Taki z Ciebie kucharz. -zaśmiałam się z jego błędu.

-Nie podoba Ci się coś? W takim razie ty jutro gotujesz! -zaczął się śmiać, nalewając kolejną porcję ciasta na rozgrzaną patelnię. Wyglądał naprawdę seksownie w dopasowanych dresach, opuszczonych nisko na biodrach, bez koszulki i z ogromnym nieładem na głowie. Był perfekcyjny i w dodatku cały mój. Naprawdę mnie kocha. Teraz to wiem. Udowodnił mi to, a ja mu zaufałam w 100 %. Jestem tu dla niego, a on jest tu dla mnie. Na zawsze.

-Lyn, pojedziemy w ten weekend do Holmes Chapel? -spytał się Harry, odwracając się w moją stronę.

-W ten weekend do Holmes Chapel? -powtórzyłam jego pytanie, krzywiąc się w myślach. Może i chciałam tam pojechać, ale bardzo się bałam. Czy Anne wie o umowie? Jeśli tak, co ona teraz o mnie pomyśli? Może stwierdzić, że nadal jestem z jej synem dla pieniędzy.

-Nie podoba Ci się ten pomysł? Myślałem, że lubisz moją mamę i Robina. -odpowiedział lekko zawiedziony. Najwidoczniej oczekiwał, że od razu się zgodzę.

-Bardzo lubię twoją mamę i Robina, tylko... -nie wiedziałam, jak powinnam dokończyć to zdanie. Bo co powiem? Że boję się, że jego mama ma złe zdanie na mój temat?

-Tylko co? -dopytywał się. Nie wiedział, jak bardzo jest to dla mnie trudne...

-Zawiodłam całą twoją rodzinę. Oni byli tacy szczęśliwi z powodu, że byliśmy razem, a ja potem wyjechałam... -powiedziałam po części zgodnie z prawdą, ale nie o to chodziło.

-Nikogo nie zawiodłaś Lyn. To ja ich zawiodłem. -Harry podszedł do mnie i objął moją twarz w dłonie, zmuszając mnie, abym patrzyła na niego. -Nikogo nie zawiodłaś. -powtórzył, widząc, że próbuję odwrócić wzrok. Co miałam mu odpowiedzieć? Właściwie to nic. Zamiast tego przytuliłam się do niego. -Pojedziemy? -ponowił swoją propozycję, na co się zgodziłam twierdzącym kiwnięciem głowy.

***
Gdy Harry zatrzymał się na podjeździe przed mieszkaniem jego mamy w Holmes Chapel, mój strach wzrósł do maksimum. Bałam się, jak Anne zareaguje, gdy mnie zobaczy. Harry stwierdził, że nie powie jej, że przyjedzie i to ze mną, aby zrobić jej niespodziankę. Taka mi niespodzianka...

-Chodź. -wyciągnął w moją stronę dłoń, którą niepewnie złapałam. Moje serce biło zbyt szybko. Mimo, że jestem tu drugi raz, boję się bardziej niż za pierwszym. Hazz zadzwonił do drzwi, które po chwili otworzył Robin.

-Harry? -zdziwił się na jego widok. -Nie mówiłeś, że przejedziesz. I to nie sam. -dodał, przenosząc swój wzrok na mnie. Trudno mi było stwierdzić, co ten mężczyzna o mnie myślał. Nie był zły, ale nie był też szczególnie szczęśliwy.

-Chciałem wam zrobić niespodziankę. Możemy wejść? -powiedział, jak gdyby nigdy nic się nie stało, jakby umowa nigdy nie istniała, a my od początku byli ze sobą dla siebie, nie dla sławy.

-Lyn? -do Robina podeszła Anne, która była bardzo zaskoczona moją osobą. -Boże, Lyn to naprawdę ty. -kobieta mocno mnie przytuliła. Takiej reakcji się nie spodziewałam. -Tak się cieszę, że Cię widzę! Bałam się, że już nigdy mój syn nie będzie szczęśliwy. On nikogo tak bardzo nie kochał, jak kocha Ciebie. Wiem co mówię. -mówiła podekscytowana, wciąż mnie przytulając.

-Mamo, daj jej spokój. -Harry odciągnął swoją matkę ode mnie.

-Oh, już dobrze. Lyn, więc już wszystko dobrze z twoją babcią? -Anne zadała dość dziwne pytanie.

-Moją babcią? -zdziwiłam się. -Nawet nie poznałam swojej babci, zmarła zanim się urodziłam. -wyjaśniłam kobiecie, co sprawiło, że wpadła w zdezorientowanie.

-Harry mówił, że wyjechałaś, ponieważ twoja babcia jest ciężko chora i musiałaś jej pomóc. -powiedziała Anne, posyłając pytające spojrzenie swojemu synowi.

-Mamo, bo ja Cię okłamałem... Lyn wyjechała przeze mnie. -odezwał się Harry, spuszczając głowę. Czyli Anne nie wiedziała o umowie?

-Jak to przez Ciebie? Co ty jej zrobiłeś? -pytała nerwowo. Oh, jeśli ona się teraz dowie, nie ma szans, że będzie chciała mnie mieć w swojej rodzinie. Harry jest jej synem, mu wybaczy, ale mi na pewno nie.

-Trochę jest do wyjaśnienia. Możemy wejść? -spytał Hazz, przypominając wszystkim, że wciąż stoimy przy drzwiach.

-Tak, chodźcie do salonu. -odpowiedziała Anne, choć wiedziałam, że jest zła na swojego syna, że ją okłamał i zaraz może być również zła na mnie. -Więc czemu wyjechałaś Lyn? -spytała Anne poważnym tonem. Do gardła podeszła mi ogromna gula, która blokowała wypowiedzenie jakiegokolwiek słowa.

-Zraniłem bardzo Lyn. -odpowiedział za mnie Harry, co spowodowało, że jego mama przeniosła swoją uwagę na niego.

-Co jej zrobiłeś? -zadała kolejne pytanie. Trudno mi było odczytać u niej jakiekolwiek emocje, odczucia. Była poważna, nic więcej.

-Bo... -zaczął niepewnie Harry. -...nasz związek był dla umowy, tylko, że Lyn się we mnie zakochała i ja w niej też, tylko jej teego nie powiedziałem i kiedy ona potrzebowała mojej pomocy, ja ją odepchnąłem i powiedziałem, że nic dla mnie nie znaczy. -dokończył na jednym wdechu. Gdy to powiedział, złapał moją dłoń, chcąc się trochę uspokoić. Był bardzo zestresowany. Nie dziwię mu się...

-Czemu to zrobiłeś? -w końcu udało mi się zauważyć zawiedzenie na twarzy Anne.

-Byłem z Lyn dla umowy, czy ją zraniłem? -Hazz nie do końca zrozumiał o co chodzi jego matce.

-Byłeś z nią dla umowy. -rozmawiali oboje, beze mnie, tak jakby wcale mnie przy nich nie było.

-Ja... nie wiem... Modest mi kazał, miało to spowodować duży rozgłos w zespole, a ja miałem się nie zakochać. Nie wiedziałem, że to może mieć kiedykolwiek miejsce. W żadnej dziewczynie się nie zakochałem, dopóki nie poznałem Alice. -jego słowa uspokoiły moje nerwy. Mówił prawdę, wiedziałam to. Nie mógłby kłamać.

-Chcesz powiedzieć, że to nie był twój taki pierwszy związek? -lekko podniosła głos na Harr'ego. Oh, była zła.

-Tak mamo. Wiem, że to było złe, ale nie zdawałem sobie sprawy, że aż tak złe. Innym dziewczynom nie zależało na mnie, tylko na sławie i pieniądzach, a mi nie zależało na nich, nie dopuszczałem do siebie nikogo. Lyn jest inna. Od początku nie chodziło jej o sławę. -próbował uspokoić sytuację. Atmosfera w tym pomieszczeniu była już wystarczająco napięta.

-Nie chodziło Ci o sławę. W takim razie o co Ci chodziło? -tym razem Anne skierowała swoje pytanie do mnie. Jedyne wyjście to powiedzenie jej całej prawdy o Beccy.

-Potrzebowałam pieniędzy na leczenie siostry. Ona chorowała na AIDS i jej śmierć mogły opóźnić tylko leki. Ani ja, ani ona nie studiujemy, nie mogłyśmy znaleźć lepszej pracy. Mogłam być jedynie kelnerką, za co na pewno nie zarobiłabym na jej leki. Kiedy zaczęłam pracować dla Rose – mojej byłej menadżerce, zaczęłam zarabiać wystarczająco dużo, aby móc pomóc Rebecce. Jednak Rose stwierdziła, że jeśli się nie zgodzę na związek z Harry'm, zerwie ze mną kontrakt i zostanę z niczym, co równało się ze śmiercią mojej siostry. -opowiedziałam jej wszystko po kolei. Co będzie, to będzie. Przeszłości i tak nie zmienimy.

-Czy twoja siostra żyje? -Anne nagle zmieniła swój ton głosu. Była naprawdę przejęta.

-Nie. -pokiwałam przecząco głową. -Zmarła pół roku temu. -dodałam, spuszczając głowę w dół. Oczy zaczęły mnie piec. Śmierć Beccy jest dla mnie bardzo bolesnym wspomnieniem. Z moich oczu uroniło się kilka łez. Nic nie mogłam na to poradzić.

-Przykro mi. -powiedziała cicho mama Harr'ego. Hazz objął mnie ramieniem i przyciągnął do swojej klatki piersiowej. Jest taki kochany. -Ale to wciąż nie zmienia faktu, że źle zrobiłeś Harry. -znowu zwróciła się do swojego syna.

-Wiem mamo, że nie było to dobre. Z jednej strony była to najgorsza decyzja w całym moim życiu, a w drugim najlepsza, bo gdybym się nie zgodził na ten związek, nie poznałbym Lyn i nigdy bym jej nie pokochał. Nie spotkałbym miłości mojego życia. Nie byłbym teraz szczęśliwy. -to co powiedział, było bardzo urocze. Zaskoczył mnie tymi słowami. One jeszcze bardziej upewniły mnie, że kocha mnie naprawdę.

Ed Sheeran - Kiss Me

________________________

Błagam życzcie mi mnóstwo weny bo następne trzy rozdziały są pisane dosłownie na siłę... Mam pomysły i wiem co powinnam pisać, ale nie mogę tego przelać na papier (albo dokument tekstowyxD) przez ponad miesiąc napisałam tylko 3 rozdziały, jak ja pisałam kiedyś 4-5 rozdziałów tygodniowo nawet jak nie miałam czasu, a teraz praktycznie ciągle siedzę przy komputerze przy otwartym edytorze tekstowym i nie mam pojęcia jak zacząć zdanie... Myślałam, żeby zrobić przerwę i wiem, że wam się to nie spodoba, ale jak opublikuje za jakiś czas 10 (czyli ostatni jak na razie napisany przeze mnie rozdział) i nadal nie będę miała nic więcej, to będę musiała was zostawić niestety...

I znowu komentarze... Będę was męczyć i męczyć, ale nic nie poradzę na to, że czytelników przybywa, a komentuje wciąż te 15-20 osób, a a większości anonimy i nie zdziwiłabym się, gdyby to była jedna osoba. Jak samym obserwatorów jest prawie 50 i jeszcze anonimy! Powinno być przynajmniej te 40 komentarzy, a nie pod 20..