More Than Famous || Prolog

Komentarz = szacunek i motywacja dla autora

-Słucham? - odezwał się 40 -letni mężczyzna.

-Przyszłam odebrać pieniądze, które zarobiłam w tym miesiącu. - powtórzyłam spokojnie.

-Nic o tym nie wiem. -powiedział sucho.

-W tamtym tygodniu umawialiśmy się, że dzisiaj dostanę wypłatę. -przypomniałam mu.

-Coś ci się pomyliło, dostaniesz za tydzień. -odpowiedział arogancko, przy czym krzywo się uśmiechnął.

-Miałam dostać dzisiaj. Potrzebuję tych pieniędzy. Muszę opłacić rachunki, jeśli nie zrobię tego w przeciągu dwóch dni, zabiorą mi mieszkanie. -tłumaczyłam mojemu szefowi zgodnie z prawdą. Wczoraj właściciel kamienicy wyraźnie mi powiedział, że jeśli jak najszybciej nie zapłacę, mogę zacząć szukać nowego mieszkania.

-Nie obchodzi mnie to. Za tydzień, albo wcale. Wybór należy do Ciebie. -nie dawał za wygraną.

-Na prawdę potrzebuję jak najszybciej... -zaczęłam, lecz szef mi przerwał.

-W takim razie wcale.

-Ale jak to? -nie zrozumiałam o co mu chodzi.

-Zwalniam Cię. -wyjaśnił jak zwykle poważnym tonem, krzyżując ręce ne klatce piersiowej.

-Nie może pan... -ale, ale jak? Jak on może coś takiego zrobić? Przecież wie w jakiej jestem sytuacji. Poza tym ciężko zapracowałam na te pieniądze, a on teraz tak po prostu mnie zwalnia? I w dodatku nie zamierza wypłacić należnych mi pieniędzy? Czy ten człowiek nie ma sumienia?

-Owszem, mogę i właśnie z tej możliwości skorzystałem. -powiedział, podle się uśmiechając, po czym wyszedł z pomieszczenia potocznie zwanego „zapleczem”. Tak naprawdę to był dość szeroki korytarz, gdzie mógł przebywać każdy z klientów tego klubu, choć mało kto tamtędy przechodził, ponieważ korytarz był trochę oddalony od głównej sali. Zostałam tam sama, przynajmniej tak myślałam. Z moich oczu mimowolnie popłynęły łzy. Wszystko się nagle zawaliło. Właściwie to kilkamiesięcy temu wszystko się zawaliło, ale to praca dawała mi jeszcze nadzieję na ułożenia tego od nowa. Dotychczas szło powoli, ale najważniejsze, że szło. A teraz to już koniec. Ostatnia szansa zniknęła i nie ma kolejnej.

-Przepraszam... -usłyszałam za sobą cichy, kobiecy głos. -Wiem, że to nie moja sprawa, ale przez przypadek usłyszałam twoją rozmowę z tamtym mężczyzną. -wskazała na miejsce, gdzie przed chwilą stał mój były szef.

-Nic się nie stało. -powiedziałam, ocierając mokre od łez poliki. -To miejsce publiczne, każdy może tutaj przebywać.

-Potrzebujesz pomocy. -stwierdziła, spoglądając na mnie. -Pomocy, którą ja mogę Ci dać. -dodała.

-Jak... -zaczęłam. -Jak Pani może mi pomóc? -spytałam niepewnie, patrząc pytająco na kobietę, która miała góra 6 lat więcej ode mnie. Ciekawiło mnie w jaki sposób ta młoda, drobna kobieta chce mi pomóc. Przecież nie zagrozi mojemu szefowi, znaczy byłemu szefowi i nie wyciągnie z niego tych pieniędzy siłą.

-Widziałam twój występ. Masz ogromny talent. -stwierdziła, szeroko się uśmiechając. Na prawdę jej się podobałam? To takie... takie miłe. Były szef zawsze mi powtarzał, że strasznie fałszuję, ale tutaj każdy jest pijany i nie zwraca uwagi na mnie. Byłam tam tylko dodatkiem, tłem. Ale ta kobieta nie była pijana. Aż dziwne, że znalazła się w takim miejscu. Zwykle przychodzą tutaj osoby, które chcą jak najtaniej się zabawić. Nie wyglądała na taką. Widać było, że stać ją na lepszą zabawę, niż spędzenie czasu w mizernym klubie, pełnym ludzi, którzy zmarnowali swoje życie na alkohol czy narkotyki. Kobieta miała na sobie markowe ubrania, jej włosy były w idealnym stanie i miała zrobiony profesjonalny makijaż. Na pewno nie była alkoholiczką, tym bardziej narkomanką.

-Co Pani ma na myśli? -spytałam nieśmiało, nadal nie wiedząc co tej osobie chodzi po głowie.

-Po pierwsze: nie pani, mam tylko 25 lat, czuję się staro, kiedy ktoś się tak do mnie zwraca. Jestem Rose. -wystawiła do mnie rękę, przyjaźnie się uśmiechając.

-Alice, ale wolę jak mówi się do mnie Lyn, nie lubię swojego imienia. -lekko potrząsnełam jej dłonią, jednocześnie odwzajemniając uśmiech.

-Miło mi Cię poznać Lyn. Po drugie: kojarzysz może wytwórnię Syco Music? Co to za pytanie. Na pewno kojarzysz! -odpowiedziała za mnie. Fakt, jak mogłam jej nie kojarzyć? Od dziecka marzyłam, żeby nagrać coś tam. Szkoda, że moje marzenia się nigdy nie spełniły i pewnie nie spełnią. -Pracuję tam. Szukam osoby właśnie takiej jak ty. Co powiesz na wspólną współpracę?

-Mówisz poważnie? -spytałam zdziwiona jej propozycją. To tak jakby Rose czytała mi w myślach, wiedziała o mich marzeniach.

-Jak najbardziej poważnie. To jak, wpadniesz jutro, abym mogła Cię posłuchać? -powiedziała, podając mi wizytówkę.