Don't Forget Me || Rozdział 18

Siedziałam na miejscu pasażera, nie odzywając się ani słowem. W dłoni ściskała pasek od skórzanej torebki. Harry co chwila podejmował próby tłumaczenia, ale nie chciałam go nawet słuchać. To tylko puste słowa... Wszystko co powiedział, tak szybko jak wleciało do moich uszu, tak szybko też wyleciało z nich. Nie mam pojęcia co dokładnie mówił. Wspominał coś o modest, Kendall, jakimś skandalu. Nie obchodziło mnie to już. Okłamał mnie. Zranił mnie. I prawdopodobnie nigdy mnie nie kochał.

Chłopak zatrzymał auto. Podniosłam wzrok, przełykając ślinę. Mimo późnej pory i ciemności na dworze, zauważyłam dość spory i ładny, elegancki budynek. Poczułam, jak Harry kładzie swoją dłoń na mojej. Od razu ją odsunęłam.

-Lyn, proszę, wysłuchaj mnie... - Styles podjął kolejną próbę tłumaczenia, ale nie dane było dokończyć.

-To tu? - przerwałam mu jego wypowiedź, nie chcąc słyszeć kolejny raz nic znaczących słów, których i tak mój mózg nie będzie chciał usłyszeć.

-Tak. Tu – westchnął, wychodząc z auta. Chciał mi otworzyć drzwi, ale byłam szybsza i zanim zdążył złapać za klamkę, otworzyłam drzwi i o mało co nie walnęłam go w twarz przez przypadek. Trochę zbyt późno na bycie dżentelmenem.

W milczeniu podążałam za nim. Zatrzymaliśmy się przy dużych drzwiach, jak mniemałam – wejściowych do budynku, w którym nie dane było mi się jeszcze dowiedzieć kto mieszka. Harry nacisnął kilka razy przycisk dzwonka. Dało się usłyszeć jak wewnątrz rozbrzmiewa dźwięk urządzenia. Drzwi się otworzyły, lecz nie dane mi było zobaczyć zbyt wiele, ponieważ Styles stał przede mną i zasłaniał mi całą widoczność.

-Harry? - do moich doszedł kobiecy głos. Zajęło mi zaledwie kilka sekund, aby zorientować się, że należy on do Kendall. Cóż za niespodzianka? -Mogłeś uprzedzić, że przyjedziesz. Angel jeszcze nie śpi. Nie powinna Cię widzieć – kontynuowała swoją wypowiedź, tak jakby miała jej nigdy nie skończyć. W pewnym momencie Harry się odsunął tak, że bez problemu mogła mnie zobaczyć.

-Allyson? - jej oczy rozszerzyły się nienaturalnie, kiedy mnie zobaczyło. -Po jaką cholerę ją tutaj przyprowadziłeś? - widać było, że moja obecność ją rozzłościła. Nie spodziewała się mojej osoby tym bardziej w obecności Harry, który jak zdążyłam wywnioskować miał z tym wszystkim wiele wspólnego.

-Trzeba skończyć tą zabawę, Kendall – westchnął Harry, kładąc dłoń na karku.

-Jaką zabawę? - zrobiła zaskoczoną minę. Jej głos był wyjątkowo bardzo piskliwy, tak jakby na siłę próbowała brzmieć wiarygodnie. Niestety nie udało się to jej.

-Po prostu przyprowadź Angel – odpowiedział Styles cichym głosem. Gdybym była dalej naiwna, tak jak byłam do tej pory, uznałabym, że jego głos był smutny, ale nie mógł być. Zdążyłam dobrze poznać Harr'ego i wiem kiedy udaje. Jak już mówiłam, jest naprawdę świetnym aktorem. Może powinien pomyśleć o zmianie zawodu? Tak czy siak by siedział w show biznesie, a może przy okazji zgarnąłby jakiegoś oscara? Nawet mogę napisać mu scenariusz do filmu o tym, jak sławny chłopak bawi się uczuciami biednej dziewczynki, która chce być tylko szczęśliwa.

-Zwariowałeś?! - Kendall uniosła głos. -Po co mam ją przyprowadzać? Nie pamiętasz jaka była umowa? Co ona tu robi? Jesteś głupi, Harry? - mówiła zirytowanym, spanikowanym głosem. Podczas całej tej sytuacji nie odezwałam się ani słowem. Co właściwie miałam powiedzieć? Nic. Nie miałam ani jednego słowa, które mogłabym powiedzieć w stronę Kendall. Nie była warta moich słów.

-Nie mogę spać ciociu... - w głębi korytarza usłyszałam dobrze znany mi dziecinny głosik. Angel. Od razu chciałam tam wejść, przytulić ją, zobaczyć czy jest cała i zdrowa. Niestety Kendall zagrodziła mi przejście. -Ally? -dziewczynka stała za tą okrutną kobietą.

-Allyson przyjechała tylko na chwilkę. Idź już spać Angel – zaczęła Jeneer, jednak nie mogłam dać jej skończyć. To moja siostra. Nie ma prawa nią żądzić.

-Przyjechałam zabrać Cię do domu Angel – w końcu zdołałam cokolwiek powiedzieć. Trudno mi opisać jak bardzo byłam w tamtej chwili zła na Harr'ego i tą kobietę. Za kogo oni się uważają, że posuwają się do takich czynów?

-Harry, zrób coś! - pisnęła wkurzona brunetka, widząc jak Angel podchodzi do mnie, a ja biorę ją na miejsce. Była cała i zdrowa. Na szczęcie!

-Przykro mi Kendall. Musisz się z tym pogodzić – westchnął, odwracając się w naszą stronę.

-Tęskniłam Ally – Angel prawdopodobnie nie usłyszała słów Styles'a co może i było dla niej dobre. -Ciocia Kendall powiedziała, że byłaś z Harry'm na wakacjach. Fajnie się bawiliście? - swoimi małymi rączkami oplotła moją szyję. Naprawdę tęskniła, tak samo bardzo jak ja za nią. Ciocia? Co za podła kobieta!

-Z tobą bawiłabym się o wiele lepiej – westchnęłam, robiąc kilka kroków do tyłu, aby oddalić się od osób, które już nie istniały w moim życiu. Nic nie mówiąc, zaniosłam Angel do auta. Posadziłam ją na tylnym siedzeniu i zapięłam jej pasy. Dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że nie miałam kluczyków od samochodu. Mimo, że był mój, Harry zazwyczaj nim jeździł i to on miał kluczyki i rejestrację. Chcąc nie chcąc, musiałam do niego po to wszystko podejść. Całe szczęście nie było już przy nim Kendall, a on stał przy masce auta.

-Kluczyki – wyciągnęłam dłoń w jego stronę, nie racząc nawet na niego spojrzeć. Nie miałam ku temu żadnych powodów. Był dla mnie nikim. Tak samo jak pierwszego dnia, kiedy omal nie walnęłam w jego samochód.

-Odwiozę was, gdzie tylko chcecie – trzymał dłonie schowane w kieszeniach.

-Nie, nie odwieziesz nas nigdzie. To moje auto i chce do niego moje kluczyki! - podniosłam głos. Nikt nawet w najmniejszym stopniu nie mógł wyobrazić sobie co wtedy czułam. W porównaniu do tego co działo się ze mną w środku, na zewnątrz byłam w miarę spokojna. Najchętniej wróciłabym się do domu panny Jeneer i roztrzaskała jej głowę o pierwszy lepszy parapet. Nienawidziłam jej z całego serca. Tak samo jak Harr'ego. Tylko z Harry'm było inaczej. Ufałam mu. Kochałam go. A on o tym dobrze wiedział i przez cały czas to wykorzystywał. Wiedział, że uwierzę w każde jego słowo. Byłam ślepa. Nie widziałam świata poza nim. A on? On przez te kilka miesięcy bawił się mną. Pomiatał mną na prawo i lewo, a ja tego nie widziałam. Patrzyłam na niego jak na ósmy cud świata. Zrobiłabym dla niego wszystko. Poił mnie tymi wszystkimi kłamstwami o miłości, uczuciach, wspólnej przyszłości, dzieciach. Ja głupia wierzyłam w to wszystko.

-Daj mi chociaż powiedzieć Ci prawdę. Zasługujesz na to – westchnął z rezygnacji, wiedząc, że nie ma szans na dyskusje ze mną. Spieprzył po całości i nawet gdyby błagał na kolanach o wybaczenie, nie dostałby go.

-Teraz mi mówisz, że zasługuję na prawdę?! - podniosłam głos na chłopaka. -Co z tobą jest nie tak, Harry? Okłamywałeś mnie na każdym kroku, a teraz mówisz, że zasługuję na prawdę? Czy nie mogłeś pomyśleć o tym wcześniej? Kolejny raz mnie oszukałeś. Rozumiesz co to oznacza? To koniec. Mam dość ciebie i twoich kłamstw. Tym razem przesadziłeś! Zawiodłeś mnie Harry. Boże, jak mogłam być tak głupia, ufając Ci bezgranicznie i zakochując się w tobie? - z każdym kolejnym słowem mój głos coraz bardziej drżał, a pewnym momencie zaczął się nawet łamać.

-Lyn, ja naprawdę nie chciałem... - zaczął mówić zrozpaczonym głosem. Nie tym razem. Nie uwierzę w te bzdury.

-Kluczyki – wyciągnęłam dłoń w jego stronę. Nie zamierzałam z nim dłużej rozmawiać. Nie chciałam słuchać żadnych wyjaśnień, czy tłumaczeń. Wszystko co miałam usłyszeć, zostało już powiedziane.

-Przepraszam – szepnął, kładąc kluczyki na mojej dłoni. Kiedy to zrobił, od razu się odsunęłąm i nie marnując czasu na zbędne pożegnania, weszłam do auta. Zamknęłam za sobą drzwi i czym prędzej odjechałam spod mieszkania Kendall, zostawiając Harr'ego samego na podjeździe. Zasłużył.

-Lyn, czemu Harry z nami nie pojechał? - spytała cichutkim głosem Angel. W tym wszystkim zapomniałam o niej. Była najważniejszym pionkiem w grze Harr'ego. A ja byłam celem. Miał mnie usunąć z tego świata. Pokazał mi doskonale, że nie nadaję się tutaj i mam wracać tam skąd przyszłam. Dostałam odpowiedź na prawie wszystkie moje pytania. Zostało tylko jedno. Czemu Harry szukał mnie, kiedy zerwałam umowę i wróciłam do Chicago? W jego świecie przestałam już istnieć. Nie byłam dla nikogo zagrożeniem, więc czemu mnie znalazł. W dodatku po moim powrocie pomagał mi ponownie wbić się na listy przebojów, a teraz tak po prostu wyrzucił mnie ze swojego życia, udając na samym końcu, że nie zrobił nic złego i jest niewinny.

-Harry... - mimowolnie westchnęłam cicho na samą myśl o chłopaku. -Harry zostaje tutaj, a my wrócimy do domu – powiedziałam spokojnie, prowadząc auto. Mój wzrok był skupiony na jezdni, jednak myślami byłam zupełnie gdzie indziej.

-To co z nim się teraz stanie? Zostanie tutaj, kiedy my będziemy w waszym mieszkaniu? - dopytywała dziewczynka. Taka właśnie była Angel... Ciekawska tak samo bardzo jak ja.

-Nie Angel. My wrócimy do domu do Chicago. Mama i Mike bardzo stęsknili się za tobą – starałam się zachować spokój. Wiedziałam, że mam tylko dwie opcje do wyboru. Powrót do Harr'ego, albo powrót do matki. Nad pierwszym nawet nie mam co się zastanawiać. Nie mogę wrócić do niego. Zostaje mi druga opcja. Matka, co równa się z tym, że będę musiała jej wybaczyć, co jest bardzo trudne. Przynajmniej będę musiała dobrze udawać. Co jak co, ale to potrafię zrobić. Kilka miesięcy w związku dla umowy z Harry'm nauczyło mnie gry aktorskiej, a teraz mogę to ponownie wykorzystać. Jednak nigdy nie zapomnę zła, które mi wyrządziła. Takich rzeczy się nie zapomina. Prędzej wybaczę, niż zapomnę.

Z tyłu samochodu słyszałam spokojny oddech. Dosłownie na sekundę odwróciłam wzrok, aby sprawdzić czy już śpi. Niestety ta sekunda wystarczyła, aby stracić panowanie nad kierownicą. Kiedy poczułam, że tracę kontrolę i samochód mimowolnie skręca w bok, zaczęłam panikować. Nerwowo kręciłam kierownicą, próbując wyprostować koła samochodu i wrócić na odpowiedni pas jazdy. Czułam, że pomału udaje mi się przejąć kontrolę nad samochodem. Odetchnęłam z ulgą, kiedy zaczęłam wjeżdżać na mój pas. W tym wszystkim nie zauważyłam jednego – jadącego samochodu z naprzeciwka, który niewyobrażalnie szybko zbliżał się w moją stronę. Ponownie zaczęłam panikować i nim zdążyłam wjechać całym autem na odpowiedni pas, auto z naprzeciwka ogromną siłą walnęło w mój samochód. Poczułam ból. Nic więcej tylko ból. Trudno mi określić w którym miejscu. Bolało mnie wszędzie. Zmęczenie ogarnęło cały mój organizm. Wiedziałam, że nie mogę zamknąć oczu. Musiałam walczyć. Niestety, to było silniejsze. Zamknęłam ciężkie powieki, nie czując już nic. Przegrałam.

jeśli będzie pod tym rozdziałem więcej niż 30 komentarzy, kolejny rozdział pojawi się w piątek 30.01. Inaczej 04.02

_________________________

Hej misie. Co u was słychać? Brakowało mi tych notek i mówienia wam o wszystkim i o niczym xD

Jeśli wasze komentarze dadzą mi ogromnego kopa, to zbiorę w sobie wszystkie siły i będę pisać więcej. Poza tym cieszę się, że zostały starzy kochani czytelnicy, jak i zarówno doszli Ci nowi. To dla mnie wiele znaczy. Jak zdążyłam zauważyć, zwiastun się podobał, więc cieszę się jeszcze bardziej! <3

P.S dodałam 30 minut przed czasem!